Տնտեսագիտության հետ կապ ունեցող, գրաճանաչ մարդիկ հավանաբար չեն կռահում, թե ինչպես կարող են իրար հետ կապ ունենալ պետության և տեղական համայնքների միջև փոխգործակցումը և ԱՄՆ քաղաքական կուսակցական ներքին միջանկյալ ընտրությունները։
Շարադրությունը, լիրիկան, սուտը, մեղադրանքները դնենք մի կողմ. ի վերջո պետք է հասկանալ, թե ԱԺ վերջին, հայտնի նիստում ի´նչ ասաց կամ ի´նչ էր ուզում ասել Նիկոլը։ Պետության համար սա է կարևոր։
Ի՞նչ հայրենիքի կորուստ:
Ի՞նչ Հայաստանի թուրքացում:
Ի՞նչ եք նախորդ դարի Արդիբաշի օբշչի անլույս վագոնում սխալմամբ բռնաբարվող 18 տարեկան աղջկա նման ձեններդ գլուխներդ գցել:
Ամո՛թ է:
Թե բա՝ «ցեղասպանության 1,5 միլիոն զոհերի ցանկը կազմեք»: Էրդողանը չի ասում, չէ, Նիկոլն է հանձնարարել ու սրա մասին հրապարակավ հայտարարել: Ջոկում եք, չէ՞, թեման ոնց է խուրդում Ապրիլի 24-ին ընդառաջ ու հերթական սրբապղծությունը կազմակերպում...
Պետք է հաշտվել այն մտքի հետ, որ եթե դու ուժ չունես, ապա ուրիշների կրիտիկական որոշումներին խառնվելու փորձերը անմիտ ու պատրանքային են, քանի որ հզորների պայքարը միմիայն մերկապարանոց շահով է կառավարվում։
Վերջին շրջանում բազմիցս տարբեր իրավիճակներում բոլորս համոզվել ենք (թերևս, շատերդ կհամաձայնեք), որ այն հարցերը, որոնք Ալիևն ինքը չի կարողանում լուծել և որոշակի խնդիրներ ու դիմադրություն է նկատում, հարթեցնում ու լուծում է Նիկոլի միջոցով...
Զարմանալի ոչինչ չկա այն բանում, որ բոլոր լուրջ երկրները մտածում են իրենց գլոբալ շահի ապահովման մասին, ներառյալ՝ իրենց անվտանգությունը, բարգավաճումը, մարդկանց կյանքի որակը և այլն։
Լինում են պատմության շրջադարձային պահեր, երբ տակտիկական լուծումները իրենց հետևանքների հզորությամբ դառնում են ստրատեգիական լուծումների համարժեքներ։
Բայց դա չի բացառում, որ նման հզոր տակտիկական լուծումները ստրատեգիական իմաստով, վերջին հաշվով, սխալ դուրս գան։
Նման հարց է Թուրքիայի BRICS-ին անդամակցելու հարցը, որը Ռուսաստանում ոգևորությամբ ընդունվեց...