Աֆորիզմ դարձած այս արտահայտության հեղինակը Հայաստանի հզորագույն իրավաբաբաններից երջանկահիշատակ Վլադիմիր Նազարյանն է: Ավելի դիպուկ բնութագրել իրավաբանական մտքից բոբիկ, արհեստավարժության թոփալությամբ տառապող իրավաբաններին հնարավոր չէ և չի եղել:
Սպասում ենք, սպասում, ամբողջ կյանքում ինչ-որ բանի ենք սպասում, ու ամեն սպասում պսակվում է հերթական հիասթափությամբ, ու ամեն սպասում ավարտվում է նոր սպասումով։
Փոքր ազգերի համար միշտ էլ դժվար է եղել գոյատևելը: Քաղաքակրթության զարգացումը միայն խաբուսիկ ձևով է անդրադառնում նրանց պաշտպանվածության վրա: Խոշոր «շնագայլերն» անդադար հակված են կուլ տալու փոքր ու տկար ձկներին:
Որևէ երկրի նորմալ զարգացման առաջին պայմանը տվյալ երկրի հզորությանը և պոտենցիալին համապատասխան նպաստավոր միջավայրի ստեղծումն է։
Միջավայր ասվածն էլ մի այնպիսի բան է, որի որոշակի հզորության կամ մակարդակի ինչ-որ չափից վերև զարգացում ու առաջընթաց հնարավոր է կազմակերպել, իսկ այդ չափից ներքև նման բանը անհնարին կլինի...