Էն ժամանակ՝ մեր դպրոցական տարիներին, մեզ հետ անկեղծ խոսող շատ մարդ չկար, ու էդ քչերից մեկը Վարդգես Պետրոսյանն էր։

Դու շրջված հայելի ես, ես ո՞նց հավատամ իրական պատկերիդ։ Այն հոգով եմ տեսնում։ Մեկ սատանա չի ապրում քո մեջ, նրանք շատ են ու դիմակավոր։ Կողակիցդ նաև քո արյան խումբն ունի։ Ձեռնոցները դեռ փրկություն չեն, մեկ է, արյունոտ են երկուսիդ ձեռքերը։ Գնացե՛ք, անփառունակ դերը ձեր կատարված համարեք, որոնե՛ք երկուսիդ կարծեցյալ դրախտը, բայց հանկարծ չշփոթեք դռները, դարպասները նման են իրար։ Կողքինը` դժոխքինն է։

1953 թվական: Մարմնամարզության ԽՍՀՄ առաջնության ժամանակ մարզիկներից մեկին դատավորները զրկում են միավորներից այն բանի համար, որ նա չէր կարողացել անհրաժեշտ ժամանակի չափով մնալ «խաչ» էլեմենտի դիրքում: Այնուհետև ելույթի հերթը Ազարյանինն էր: Եվ օղակների վրա ձգված հայ մարզիկը 90 աստիճանով թեքվում է դեպի դատավորներն ու հարցնում. «Բավարար չափո՞վ եմ մնացել»: Նրան ասում են՝ այո, արդեն կարող ես իջնել: Ազարյանն այս անգամ 90 աստիճան թեքվում է մյուս կողմ ու կրկնում է իր հարցը:

Արդեն երեք տարի է սեպտեմբերի 1-ին և ընդհանրապես բոլոր տոներին իմ աչքին Աբգարն է: Այսօր դպրոցի առաջին օրն եմ հիշում: Ավելի ճիշտ երկու առաջին օրերը:

Ինչերի՞ց եք բաղկացած դուք; Դուք 70 % մաքուր ջուր եք, 18 % ածխածին, 4 % ազոտ, 2 % կալցիում, 2 % ֆոսֆոր, 1 % կալիում, 0,5 % ծծումբ, 0,5 % նատրիում, 0.4 % քլոր: Նաև մի ամբողջ գդալ տարբեր միկրոտարրեր. մագնեզիում, ցինկ, պղինձ, յոդ, նիկել, բրոմ, ֆտոր: Եվ մի փոքրիկ մաս կոբալտ, ալյումին, մոլիբդեն, կապար, տիտան, բոր: Ահա և ձեր կյանքի ամբողջ բաղադրատոմսը:

Մի անգամ ես նամակ ստացա Բեռնարդ Շոուից: Նա ինձ հրավիրում էր իր մոտ: Բնականաբար, հրավերն անմիջապես ընդունեցի: Շոուի տանը ես հանդիպեցի Հերբերտ Ուելսին: Հերբերտ Ուելսը դառնությամբ պատմում էր, որ պատրաստ է այրել իր բոլոր 68 վեպերը միայն այն բանի համար, որ դրանք դույզն-ինչ չեն փոխել աշխարհը…

Սրանից ուղիղ քառորդ դար առաջ՝ 1997 թվականի իմ` «Անկում» ( DEKADENKE) շարքում բանաստեղծություն ունեմ «Իմաստունները լռել են կրկին» վերնագրով: Որտեղ, կարծես, մարգարեանում եմ այս օրերի համար «-Սուտը կեղծիքի՜ց պիտի մոլորվի» տողով:

Դառը ճշմարտություն, ու սա հենց կատաղի սատանիզմն է, որ գլոբալիզացիայի ու կորոնավիրուսի տեսքով եկավ՝ համապատասխան անձ-աղետով, նավաբեկության, իններորդ ալիքի, գլխներիս թափվող կարկուտի պես:

Խմբագրում էինք Մահարու «Երկերը». ես՝ պոեզիայի բաժինը, Հրանտ Թամրազյանը՝ արձակի։ Առարկում էր, չէր ուզում հանդուրժել ոչ մի փոփոխություն։