Նայեցի ԱԺ հանձնաժողովում Էդգար Ղազարյանի խոսքից այն հատվածը, որտեղ նա ասում է, որ 2018թ․ Հայաստանում տեղի է ունեցել ադրբեջանա-թուրքական հեղափոխություն։ Այս խոսքին հետևեցին զանազան, միմյանցից դեմքով չտարբերվող, իրենց ստրակատիրոջ պես մորուքակիր ՔՊ-ականների հարձակումները. Է՛լ լեզուդ կկտրեմ, է՛լ մեր ժողովուրդը և այլն, և այլն։

Չիտեմ ի´նչ առիթով, արտասահմանյան երկրներից Մոսկվա ժամանած գրողների մի մեծ պատվիրակության հետ, «Գիսաստղ» սրընթաց զբոսանավով նավարկում էինք «Մոսկովյան ծովում» և Մոսկվա գետի վրա:

Քանի որ թե՛ Էդգար Ղազարյանի ուժեղ խոսքի, թե՛ Քպ-ական ոհմակի լորձոտ ճիվաղների մասին շատ են արդեն կարծիքները, ցանկանում եմ անդրադառնալ իշխանական թեկնածուի պահվածքին այսօրվա նիստի ընթացքում:

ՀՀ ԱԺ-ում փողոցային խուժանի ներկայացմամբ ու կատարմամբ տեղի ունեցավ խմբակային հերթական խուլիգանություն-բեմադրությունը:

Այս չարագույժ ժխորի մեջ սատանայի ձայնը առավել լսելի է, քան Աստծոնը: Եթե հիմա մի իրավ փրկիչ կամ մարգարե հայտնվի, քկարկոծեն ու կսպանեն նրան:

Երեկվա կասկադում տեղի ունեցած խայտառակ դեպքը, ինձ հուշում է, որ այսպես երկար չի կարող շարունակվել՝ պայթելու է, և շատ դաժան է պայթելու:

Այլևս ոչ մեկին գաղտնիք չէ, որ գործող վարչակարգը հետևողական պայքար է սկսել ազգային կրթական և մշակույթային հաստատությունների դեմ, մտացածին պատրվակներով փորձելով դրանք լուծարել, միավորել այլ, իրենց կողմից վերահսկվող կառույցների հետ, կամ էլ առավել լկտի կերպով փորձելով պարզապես ոստիկանական ուժով գրավել դրանք, ինչպես դա վերջերս տեղի ունեցավ Բրյուսովի անվան համալսարանի հետ:

Արցախը կապրի, եթե ունենա ինքնրույն գործելու կամք և վճռականություն: Գործել ինքնրույն, ամենևին չի նշանակում մերժել բոլորին և ամենը: Գործել ինքնրույն՝ նշանակում է մերժել բոլոր նրանց, ովքեր գործում են արցախցիների արդար և իրավապահանջ կամքին հակառակ:

Եղջյուրակիրը շնչասպառ հասավ աշխատասենյակ ու հրամայեց շտապ գտնել և իր մոտ բերել լավագույն փաստաբանին: Քիչ անց թիկնապահները, թևերից բռնած քարշ տալով, բերեցին փաստաբանին ու դրեցին նրա դիմացի աթոռին:

1942-ից Հայրենական մեծ պատերազմին զինվորագրված իմ տասնութամյա Սերգեյ հայրն այդ պատերազմից մեզ առարկայական ո՛չ մի հիշողություն չթողեց՝ բացի կիսով չափ թրատված կրծքից, որի մասին իմ Տաթև դստեր հարցին կատակով պատասխանել էր, թե Հիտլերն է կերել, ստացած մի քանի բուռ մեդալից, որոնք մեզ համար մանկության տարիների գունեղ խաղալիքներ էին լոկ, ու պատերազմի մասին կինոնկարները դիտելիս արցունքները գողունի մաքրելուց՝ ինչ է թե խեղճացած չներկայանա մեզ՝ իր զավակներին։