Մեկնարկել է «Արմմոնո Plus» հանրապետական 3-րդ թատերական փառատոնի երևանյան փուլը: Փառատոնն անցկացվում է ԿԳՄՍ նախարարության աջակցությամբ: Կցուցադրվի 5 մոնոներկայացում` Անի Գևորգյան` «Կամելիազարդ տիկինը», Աննա Վարդանյան` «Կինը», Էրիկ Գրիգորյան` «Վրիժառուն» (Գորիսի Վ. Վաղարշյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոն), Մերի Սահակյան` «Մի կյանքի պատմություն» (Էջմիածնի «Մաչանենց» թատրոն), Լիանա Ավետիսյան` «ԱԻՆ, 911, լսում եմ Ձեզ» (Աբովյանի դրամատիկական թատրոն):

Բե­րա­նը բա­ցեց, որ գո­ռա, թե՝ ար­դար չէ, ազ­նիվ չէ, ճիշտ չէ քո վե­րա­բեր­մուն­քը իմ ու ժո­ղովր­դի հան­դեպ, հան­կարծ մի բռունցք անս­պա­սե­լիո­րեն ուժ­գին հար­վա­ծեց ճա­կա­տին ու մեի­դը փռեց:

1996 թ. սեպ­տեմ­բե­րի 22-ին, նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րը կեղ­ծե­լու ար­դյուն­քում, հայ­տա­րար­վեց Լ. Տեր-Պետ­րո­սյա­նի, ա­ռա­վել քան կաս­կա­ծե­լի, հաղ­թա­նա­կի մա­սին՝ 51,35 % կողմ քվեով, ընտ­րող­նե­րի 60,3 % մաս­նակ­ցու­թյամբ: Ի պա­տաս­խան ընդ­դի­մա­դիր ու­ժե­րի միաս­նա­կան թեկ­նա­ծու Վ. Մա­նու­կյա­նի բո­ղո­քի ցույ­ցե­րի, Երևա­նի փո­ղոց­ներ բեր­վե­ցին տան­կեր:

Վա­նա­ձո­րի Հով­հան­նես Ա­բե­լյա­նի ան­վան պե­տա­կան դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րո­նում ըն­թա­նում են Ար­շակ Սե­միր­ջյա­նի «Թան­կար­ժեք դիակ» թա­տեր­գու­թյան բե­մադր­ման փոր­ձե­րը: Ա­ռա­ջ­նա­խա­ղը նա­խա­տես­վում է դեկ­տեմ­բե­րի սկզ­բին, ո­րից հե­տո կսկս­վեն ա­մա­նո­րյա ներ­կա­յա­ցում­նե­րը: Դեկ­տեմ­բե­րի 20-30-ին փոք­րիկ հան­դի­սա­տե­սը հնա­րա­վո­րու­թյուն կու­նե­նա դի­տե­լու Սո­ֆյա Սո­ղո­մո­նյա­նի բե­մադ­րած «Բու­րա­տի­նո­յի ա­մա­նո­րյա ար­կած­նե­րը»: Այս մա­սին «Ի­րա­տե­սին» տե­ղե­կաց­րեց թատ­րո­նի լրատ­վու­թյան և հա­սա­րա­կայ­նու­թյան հետ կա­պե­րի պա­տաս­խա­նա­տու ԳՈՌ ՓԵ­ԼԵ­ՇՅԱ­ՆԸ: Մեր զրույ­ցը թատ­րո­նի ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան կյան­քի, ձեռք­բե­րում­նե­րի, հան­դի­սա­տես-թատ­րոն կա­պի, շեն­քա­յին պայ­ման­նե­րի, ինչ­պես նաև մո­տե­ցող հո­բե­լյա­նա­կան տար­վա մա­սին է:

Երևա­նը Հայ­կա­կան աշ­խար­հի սիրտն է, ո­րի բնա­կա­նոն աշ­խա­տան­քը խա­թար­ված է ոչ միայն ճար­տա­րա­պե­տա­քա­ղա­քա­շի­նա­կան այ­լա­կեր­պում­նե­րով, այլև գե­ղար­վես­տա­կան ան­հա­մար, շատ կնե­րեք, բռ­նա­բա­րում­նե­րով։

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը դե­րա­սան, բե­մադ­րիչ, ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ ԴԱ­ՎԻԹ ՀԱ­ԿՈ­ԲՅԱՆՆ է:

Ցո­րե­նի հա­տիկն ըն­կավ հո­ղի մեջ. վե՞րջ, ո՛չ, վեր­ջա­պես ե­կավ և ի՛ր հեր­թը` ի­մաս­տա­վոր­վեց ի՛ր գո­յու­թյու­նը: Իր մա­հը ծնունդ տվեց ամ­բողջ մի հաս­կի, ինչ­պես անձ­նա­զոհ մե­կի մա­հը կա­րող է վե­րած­նունդ տալ մի ողջ ազ­գի:

«հա­կա­ՔԱ­ՂԱ­Քա­կան». այս­պես է վեր­նագր­ված ԴԱՎԻԹ ՍԱՄ­ՎԵ­ԼՅԱ­ՆԻ նոր գիր­քը: Վեր­նա­գի­րը և գր­քի շա­պի­կի ձևա­վո­րու­մը, թվում է, հա­նե­լուկ են ա­ռա­ջար­կում՝ ին­չի՞ մա­սին է գիր­քը: Հե­ղի­նակն ին­քը ըն­թեր­ցո­ղին խոր­հուրդ է տա­լիս քա­ղա­քա­կան շեշ­տադ­րում­ներ չփնտ­րել գր­քում:

Գր­քի վեր­նա­գիրն ա­սես կրկ­նա­կի մար­տահ­րա­վեր լի­նի: Նախ հե­ղի­նակն ինքն ի­րեն միան­գա­մից հա­նում է ծան­րա­գույն մր­ցու­թյան աս­պա­րեզ: Ըստ ո­րում ա­ռա­ջին գր­քով, դեռևս «ո­տի տեղ» չա­րած գրա­կան կյան­քում, նե­րո­ղու­թյու՜ն, «դաշ­տու՜մ»:

Շո­կի­նը միա­կը չէր, ում Իո­սի­ֆյա­նը կա­րո­ղա­ցել էր հա­նել ստա­լի­նյան բան­տե­րից ու մահ­վան խցե­րից: Ա­զատ­ված­նե­րին նա հիմ­նա­կա­նում ու­ղար­կում էր Հա­յաս­տան՝ գի­տու­թյան ու ար­դյու­նա­բե­րու­թյան ո­լորտ­նե­րում աշ­խա­տե­լու հա­մար: