Աչքալուսանք

Իմ հարևան Վաղոն, որ մարտնչում է ամենաառաջին գծում, իր այսօրվա զանգով ինձ դարձրեց ամենաերջանիկ մարդը.

- Հարևան, աչքդ լույս, հենց նոր վերջացրեցինք: Էլ չնայեցինք՝ դեմներս թուրք ա, թե վարձկան, սաղին բնաջնջել ենք:

- Էս ինչ լավ բան ասիր, Վաղո ջան, ականջներիս չեմ հավատում:

- Իմացի, որ առաջինը քեզ եմ զանգել: Դու մտածի՝ ինչ մաղարիչ ես անելու, թե չէ նստել ես դիվանին ու մենակ մուննաթ ես գալիս:

- Աչքիս վրա, ախպեր ջան: Բայց որ էդ կարում էիք՝ ինչի՞ էիք մի ամիս ձգում, ավելի շուտ հնարավոր չէ՞ր:

- Խի՞ հնարավոր չէր: ՈՒղղակի առավոտը մեր հետախուզությունը էս դիմացի զորամասի հաշվապահությունն էր ձեռք գցել, ու էդտեղ էր, որ համը դուրս եկավ:

- Հաշվապահությունն ի՞նչ կապ ունի:

- Բա հենց էդ կապ ունի: Տղերքը աուդիտ արին դրանց թղթերը ու գիտե՞ս ինչեր դուրս էկան ջրի երես:

- Ինչե՞ր:

- Պարզվում ա՝ դրանք էս ամբողջ ամիսը կոռուպցիայով են զբաղվել: Էն էլ ի՞նչ կոռուպցիա. էլ զենք ու զինամթերք, էլ ֆորմա ու սնունդ, ամեն ինչի մեջ կեսը կերել են: Տղերքն էս որ իմացան՝ արունը խփեց գլուխները: Մի ժամ էլ չքաշեց, սաղին կոտորել ենք:

- Շատ ապրեք-զորանաք, Վաղո ջան, բայց հլը չանջատես:

- Խի՞ չանջատեմ:

- Կարա՞ս համոզես էդ ձեր ռևիզիային, որ...

- Ի՞նչ ռևիզիա, արա:

- Դե հետախուզությանը, էլի: Ասում եմ՝ կարա՞ս համոզես, որ թուրքերի բոլոր զորամասերը ստուգի:

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ