Բռնության կոչ

Վաղոյի համար շատ եմ անհանգստանում: Էս իրավիճակը շատ ծանր է տանում, ու վախենում եմ փորձանք բերի գլխին: Քանի օր է՝ կորել էր, ու երբ տեսա՝ միանգամից վրա տվեցի.

- ՈՒ՞ր էիր, այ մարդ, քեզ չեմ ասե՞լ տնից դուրս մի արի, չորս կողմը շառ ու փորձանք ա:

- Դրանցից պրծում չկա, նորից բռնեցին:

- Ո՞նց թե բռնեցին, որտե՞ղ բռնեցին:

- Եկեղեցում. գնացել էի աղոթելու, որ քո ասածի պես շառ ու փորձանքը վերանա, ու հենց էնտեղ էլ բռնեցին:

- Ա՜յ քեզ բան: Ի՞նչ էիր աղոթում:

- Աստծուց խնդրում էի, որ հողատուի ականջները պոկի ու կոխի աչքերը: Ընդ որում շատ խնդրեցի, որ աջ ականջը կոխի ձախ աչքը, ձախ ականջն էլ՝ աջ:

- Ինչի՞ էիր էդպիսի թարսուշիտակ բաներ խնդրում:

- ՈՒզում էի, որ դրա գործերը թարսվեն: Ախր եթե դրա գործերը թարսվեն՝ կարող ա մենք փրկվենք:

- ՈՒ դրա համար բռնեցի՞ն:

- Չէ՛, հետո Աստծուց խնդրեցի, որ դրա թևերն էլ պոկի:

- Բա է՞դ ինչի խնդրեցիր:

- Հասկանու՞մ ես, ես ուզում եմ թքեմ դրա էրեսին: Բայց թքելու համար պիտի երկու հոգի թևերը բռնեն, որ նոր թքես: Հիշու՞մ ես՝ դրա մի թայը որ ուզում ա մեկի վրա թքի, թևերը բռնել ա տալիս ու նոր թքում ա: Բա ես որտեղի՞ց երկու հոգի ճարեմ: Էլ չեմ ասում, որ դրա թևերը բռնողներն էլ կարող ա ուզեն թքեն դրա էրեսին, ուրեմն թև բռնողներն էլ պիտի հետները երկու հոգի ունենան:

- Վաղո, գլուխս ֆռաց, ինչե՞ր ես դուրս տալիս, վերջը ինչի՞ համար բռնեցին:

- Ասեցին, որ բռնության կոչ եմ անում:

- Ոնց թե: Բա չասի՞ր, որ Աստծուն ես դիմում:

- Ասեցի, բայց ասին, որ դա ծանրացնող հանգամանք ա:

- Էդ ո՞նց:

- Ասին, որ ես բռնության կոչով դիմել եմ ավելի մեծ հնարավորությունների տեր անձնավորության, քան սովորական ՀՀ քաղաքացիներն են:

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ