Բարեբախտաբար կամ դժբախտաբար, ես հիշում եմ 88 թվականը: Հիշում եմ այն օրերի ոգևորությունն ու միտինգները: Հիշում եմ, որ հարթակ բարձրանալու, այնտեղից խոսք ասելու համար մարդիկ հերթ էին կանգնում: Ելույթ ունեցողներին միտինգի ժողովուրդն էր իր վանկարկումներով հարթակ կանչում: Էն ժամանակ ոգևորությունն իրական էր, որովհետև հարթակից խոսողը պատկերացնում էր իր խոսքի պատասխանատվության աստիճանը, որովհետև նրա հեղինակությունը օբյեկտիվ էր: Հիշում եմ, թե ինչպես էին մարդիկ պահանջում միտինգ, գործադուլ կամ անհնազանդություն անել: Այն ժամանակ ոչ մեկին հրամանով միտինգի չէին տանում, ոչ մեկը հրամանի չէր էլ սպասում: Դա էր պատճառը, որ այդ միտինգները պահանջատեր էին մինչև վերջ, դրա հետևանքը այդ շարժումից քաղաքական ու գործնական որոշումների ծնունդն էր: Դրա արդյունքը Հայաստանի անկախությունն ու Արցախի ազատագրումն էր:
Էդուարդ Սարիբեկյան