Մինչև վերջերս Հայաստանն իրավամբ կովկասյան վագրի համբավ ուներ։
Որովհետև կովկասյան մյուս խոշոր ժողովուրդներն հետանկախական շրջանում արդեն պարտվել էին` չեչենները , վրացիները , ադրբեջանցիները:
Միայն մենք էինք հաղթանակած։
Իհարկե, դա նաև ճիշտ արտաքին քաղաքականության շնորհիվ էր:
Սակայն եկավ այս չուլը և մեզ դարձրեց ամենահետինը, որովհետև պարտվեցինք վարկաբեկված ` թրիք, կղանք կոչվողներին։
Նախորդներին, բնակաբար, չեմ երկրպագում: Ինքս շատ եմ նեղվել նրանց օրոք: Բայց անձնական նեղության ֆոնին ես ազգային արժանապատվություն ունեի: Հպարտ էի իմ ազգությամբ, իմ հաղթանակած Արցախով:
Միաժամանակ նախորդների ամենամեծ բացթողումը համարում եմ այս մակաբույծի զարգացմանն ու բազմացմանը չխոչնդոտելը, նույնիսկ օժանդակելը ։
Արդեն մտածում եմ, որ մենք ազգովի աստվածուրաց ենք և կրում ենք մեր արժանի պատիժը։
Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ