Ազգերը չեն ծերանում: Պատմությանը հայտնի բոլոր անհետացած ազգերն էլ ջահել - ջահել են անհետացել: Իրանցիներն ինչո՞ւ չեն անհետանում՝ ծեր ազգ են: Ընդհակառակը, ծաղկում և բարգավաճում են: Հրեաները նույնպես հին են. ինչո՞ւ չեն անհետանում, այլ, գիտեք, թե ոնց են վարվում աշխարհի հետ: Որովհետև կառչած են մնացել իրենց անցյալից՝ Թալմուդից ու Թոռայից:

Երեկ Վատիկանում կայացել է Հռոմի պապի և Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հանդիպումը։ Տարբեր մտածողություն և արժեհամակարգեր ունեցող այս գործիչներին մտահոգում է սիրիական ճգնաժամը, այդ տարածաշրջանում քրիստոնյաների վիճակը:

Դիտում եմ ուկրաինական մայդանում կատարվող իրադարձությունները, և ակամա առաջանում են հետևյալ հարցերը: Լավ, մեր իշխանությունները դավաճան են, իրենց աթոռը պահելու համար ամեն ինչ ծախում, հանձնում են Ռուսաստանին, համարձակություն չունեն ներկայացնելու Հայաստանի պետական շահը, ունեն լեգետիմության դեֆեցիտ և այլն, և այլն, և այլն:

Մոնթեի ծննդյան 56-ամյակն է: Նոյեմբերի 25-ին: Նշվելու է շքեղորեն: Գալա-համերգով: Մոնթեն – հայկականության խտացած բյուրեղը: Անկրկնելի քարերից մեկը – մեր ինքնության:

Ազգովի պատրաստվում ենք դիմավորել աշխարհի կեսի տիրոջը, Գյումրիում մի այլ կարգի եռուզեռ է, Կիևը թքում է սեփական վարչապետի ճակատին, Յուլիան սպառնում է սպանել Յանուկովիչին, ԵՄ-ն ապշահար դիտում է, թե ինչ է կատարվում Պուտինի ՄՄ-ում, իսկ ես երկու օր անց ՄՄ-ից պատրաստվում եմ գնալ ԵՄ մտել պատրաստվող հարևան Վրաստան՝ մեքենայի անվադող գնելու համար: Այստեղ են ասել՝ ձյուն գա ճանապարհներիդ, ՄՄ…

Հայաստանը սուվերենությունը դեռ չի կորցրել։ Վտանգ կա, գուցե նույնիսկ լուրջ վտանգ, բայց ժամանակից առաջ ընկնել ու սերունդների անունից մեզ դատափետել Հայաստանի ինքնիշխանությունը կորցնելու համար չարժե։ Գրել տենց, նշանակում ա համակերպվել հնարավոր կորստի հետ, որ կարա լինի, բայց կարա և չլինի։ Ամեն ինչ մեզնից ա կախված։ Էդ Սերժը չի ծախել մեր անկախությունը, էդ մենք ենք ուզում օր առաջ ազատվել անկախությունից։ Որովհետև մենք քչից-շատից գիտենք ոնց ա պետք նվաճել անկախությունը, բայց չգիտենք ոնց ա պետք պահպանել այն։

Տրագիկոմեդիա է, որ մի ամբողջ ազգ, բան ու գործ թողած, զբաղված է մի այլ երկրի ղեկավարի՝ Պուտինի այցելության մասին մտածել-մտահոգվել- խոսել- քննարկելով, բնականաբար, յուրաքանչյուրը յուրյան դիրքերից:

Ո՞վ կարող է Ծերեթելի խաչմերուկի մոտ գտնվող N, N շենքերի N, N բնակարաների ընտանիքներին համոզել, որ ազատ, անկախ պետությունն ավելի լավ է, քան սովետական գարշելի, գաղութատիրական կայսրությունն էր: Այդ անպետք կայսրությունն այս մարդկանց շատ տարիներ առաջ անհատույց բնակարան էր հատկացրել և այդ բնակարանում մեկուսի հանգստանալու, ճաշելու, քնելու անձեռնմխելի իրավունք:

Սարսափելի է՝ արդեն քանի տարի է, ինչ այլևս չենք սպասում Ամանորին: Դա մի կողմից դարդ է, մյուս կողմից ցավ: Տասը օր արի ու դիմացիր, մի կողմից գների եռակի բարձրացման տակից, եթե կարող ես դուրս արի, մյուս կողմից էլ հարևանի սեղանի ու քո սեղանի մրցակցության:

Պտուղ-բանջարեղենի խանութում տեսականին կարգով-սարքով դասավորած է, տեղը տեղին: Մրգերի արկղերի վրա համապատասխան «անուն-ազգանուններն» են ու դրանց հեռախոսի համարները, որ պարզվում է՝ գներն են: Նայում եմ՝ կարդում. «Ամերիկական տանձ», հաջորդը՝ «Չինական տանձ»… Նայում եմ, հաջորդ արկղում մեր տեղական ընտիր տանձերն են շարված՝ առանց որևէ գրության: "За державу обидно" տոնով, բարձր-բարձր ասում եմ. «Ա´յ մարդ, բա մեր տանձերի վրա՞ ինչի չեք գրել՝ «Հայկական տանձ»: