Հենց նոր իմացա գույժը. իմ հայրենիքից մի կարևոր գույն էլ պակասեց, մի տեսակ, որով Հայաստանս համ ու հոտ ուներ: Սմբատ Այվազյանի երիտասարդության հետ անցավ իմ պատանեկությունը, հետո, երբ իմ մոտ գարուն էր, երբեք ու երբեք չէի մտածում, որ Սմբատի մոտ աշնան գույն ու թախիծ կտեսնեմ: ...Երկար ու ձիգ 22 տարիներ, համատեղ հույզեր, ուրախություն ու թախիծ, ռազմի դաշտ ու բանտ, իշխանության բարձունք ու ընդդիմադիրի հալածանք, լիքը թաքուն ու բացահայտ էջեր.... ...Ու այս ամենն ավարտվեց: Ու շուտ էլ ավարտվել էր, որովհետև Վազգենի համերաշխ ու միասնական տունը պահել չկարողացանք ու իրարից խռով, և Վազգենին կարոտած` գնում ենք մեր "համերաշխ տունը": Հանգստություն լինի քեզ, եղբայր: Կներես, որ քեզ հրաժեշտ տալու ուժ չունեմ: Մի օր անպայման կհանդիպենք...