Արմեն ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ. «Ձեզ ասե՞լ եմ, որ ինձ չի կարելի խաբել»

Տարիներ առաջ հանգամանքների բերումով պետք է հանդիպեի օլիգարխներից մեկի հետ: Նրա «տղաները» նեղացրել էին իմ մանկության ընկերներից մեկին և «նալոգ» էին վերցնում ամեն ամիս: Վերջին ամիսը ընկերս չէր տվել «նալոգը», կրակել էին իրար վրա, ընկերս ոտքից վիրավորվել էր: Ընկերոջս մայրը եկավ մեր տուն, ամեն ինչ պատմեց, և խնդրեց, որ եթե կարող եմ առանց ինձ վնաս տալու օգնել իր տղային, մի բան անեմ: Ասաց, որ Արամը չէր ուզում դիմել և չէր էլ թողնում իրենց, որ դիմեն ինձ, մտածելով, որ ինձ էլ կվնասեն: Զանգահարեցի Մոսկվայում ապրող մորաքրոջս տղային, նա` օլիգարխին: Պարզվեց, որ նրա «տղաները» խնդիրը գլխիվայր շրջված էին ներկայացրել նրան: Մի խոսքով, հանդիպեցինք: Բավական երկար զրուցեցինք: Կանչեց էդ տղաներին, հարցրեց. «Ձեզ ասե՞լ եմ, որ ինձ չի կարելի խաբել»: Գլխով արեցին: Շարունակությունը պիտի որ պարզ լինի... Մի խոսքով, էս աշխարհում, հիմարներից մեկուսացած, ապրում են մարդիկ, որոնց չի կարելի խաբել: Որոնց հետ խոսելիս պետք է գոնե տիրապետել գրական լեզվին, թեև նրանք չեն խոսում «գրական», բայց հաճույքով են լսում ճշմարիտ և գրական զրույցը:

Մեկնաբանություններ