Առավոտ կանուխ, երբ շանս զբոսանքի էի տարել, բակի խաղադաշտում ֆուտբոլ էին արդեն խաղում մի խումբ երեխաներ:

Ի՞նչը կարող է ավելի հիմար բան լինել, քան սողալ ժողովրդի առաջ՝ հետամտելով բարձր պաշտոն, խոստումներով շահել ժողովրդի բարեհաճությունը, վազել հիմարների ծափահարությունների հետևից, ուրախանալ ողջույնի բացականչություններով, թույլ տալ, որ քեզ ձեռքերի վրա տանեն հաղթահանդեսի ժամանակ՝ դրոշի նման, ի հրճվանք խաժամուժի պղնձի արձանի պես կանգնել հրապարակում:

Էն ժամանակ՝ մեր դպրոցական տարիներին, մեզ հետ անկեղծ խոսող շատ մարդ չկար, ու էդ քչերից մեկը Վարդգես Պետրոսյանն էր։

Դու շրջված հայելի ես, ես ո՞նց հավատամ իրական պատկերիդ։ Այն հոգով եմ տեսնում։ Մեկ սատանա չի ապրում քո մեջ, նրանք շատ են ու դիմակավոր։ Կողակիցդ նաև քո արյան խումբն ունի։ Ձեռնոցները դեռ փրկություն չեն, մեկ է, արյունոտ են երկուսիդ ձեռքերը։ Գնացե՛ք, անփառունակ դերը ձեր կատարված համարեք, որոնե՛ք երկուսիդ կարծեցյալ դրախտը, բայց հանկարծ չշփոթեք դռները, դարպասները նման են իրար։ Կողքինը` դժոխքինն է։

1953 թվական: Մարմնամարզության ԽՍՀՄ առաջնության ժամանակ մարզիկներից մեկին դատավորները զրկում են միավորներից այն բանի համար, որ նա չէր կարողացել անհրաժեշտ ժամանակի չափով մնալ «խաչ» էլեմենտի դիրքում: Այնուհետև ելույթի հերթը Ազարյանինն էր: Եվ օղակների վրա ձգված հայ մարզիկը 90 աստիճանով թեքվում է դեպի դատավորներն ու հարցնում. «Բավարար չափո՞վ եմ մնացել»: Նրան ասում են՝ այո, արդեն կարող ես իջնել: Ազարյանն այս անգամ 90 աստիճան թեքվում է մյուս կողմ ու կրկնում է իր հարցը:

Արդեն երեք տարի է սեպտեմբերի 1-ին և ընդհանրապես բոլոր տոներին իմ աչքին Աբգարն է: Այսօր դպրոցի առաջին օրն եմ հիշում: Ավելի ճիշտ երկու առաջին օրերը:

Ինչերի՞ց եք բաղկացած դուք; Դուք 70 % մաքուր ջուր եք, 18 % ածխածին, 4 % ազոտ, 2 % կալցիում, 2 % ֆոսֆոր, 1 % կալիում, 0,5 % ծծումբ, 0,5 % նատրիում, 0.4 % քլոր: Նաև մի ամբողջ գդալ տարբեր միկրոտարրեր. մագնեզիում, ցինկ, պղինձ, յոդ, նիկել, բրոմ, ֆտոր: Եվ մի փոքրիկ մաս կոբալտ, ալյումին, մոլիբդեն, կապար, տիտան, բոր: Ահա և ձեր կյանքի ամբողջ բաղադրատոմսը:

Մի անգամ ես նամակ ստացա Բեռնարդ Շոուից: Նա ինձ հրավիրում էր իր մոտ: Բնականաբար, հրավերն անմիջապես ընդունեցի: Շոուի տանը ես հանդիպեցի Հերբերտ Ուելսին: Հերբերտ Ուելսը դառնությամբ պատմում էր, որ պատրաստ է այրել իր բոլոր 68 վեպերը միայն այն բանի համար, որ դրանք դույզն-ինչ չեն փոխել աշխարհը…

Սրանից ուղիղ քառորդ դար առաջ՝ 1997 թվականի իմ` «Անկում» ( DEKADENKE) շարքում բանաստեղծություն ունեմ «Իմաստունները լռել են կրկին» վերնագրով: Որտեղ, կարծես, մարգարեանում եմ այս օրերի համար «-Սուտը կեղծիքի՜ց պիտի մոլորվի» տողով: