«Երգը, այո՛, պիտի ծնվի, պիտի հոգի ունենա, պիտի հուզի»

Շուտով կթողարկվի երգչուհի, երգահան Սրբուհի Ստամբոլցյանի «Գարուն կգա» ձայնասկավառակը` համանուն երգի վերնագրով, որտեղ տեղ են գտել և՛ հին, և՛ նոր երգեր` սիրային, հոգևոր ու տարբեր հոգեվիճակներ նկարագրող:
Սրբուհի Ստամբոլցյանը հանդիսատեսին առավել ծանոթ է «Տիրամոր գովք» երգի առաջին կատարմամբ և երգչուհի Վարդուհի Վարդանյանի կատարած «Հայաստան աշխարհ» երգի խոսքերով:
1992-ին արժանացել է ազգային ֆիլհարմոնիկ գործակալության «Ա-Շոու» ծրագրի «Միսս Սոուլ» կոչմանը, որպես տարվա լավագույն երգչուհի, «Այո» մրցանակաբաշխության առաջին` «Տարվա լավագույն երգ» մրցանակին: Պարգևատրվել է ՀՀ մշակույթի նախարարության պատվոգրով` երաժշտարվեստի ասպարեզում ունեցած ավանդի համար: Հեղինակել է բազմաթիվ երգերի խոսքեր: Դասավանդել է Հայաստանի երգի պետական թատրոնում, Մոսկվայի տարբեր ուսումնական հաստատություններում (վոկալ ոճաբանություն):
Ներկայումս, ստեղծագործական աշխատանքին զուգընթաց, շարունակում է իր աշխատանքը երգի պետական թատրոնում և վոկալի դասեր է տալիս:
ՍՐԲՈՒՀԻ ՍՏԱՄԲՈԼՑՅԱՆՆ այսօր «Իրատես de facto»-ի հյուրն է:

-Որքան ինձ հայտնի է, նվագում եք դաշնամուր, շվի, սրինգ, կիթառ: Իսկ երգեհոնը Ձեզ չի՞ գրավել:
-Հայրս ուզում էր, որ ես դասական երգչուհի դառնամ, քանի որ հազվագյուտ ձայն ունեմ` կոնտրալտո, տատիկիս, այսինքն` հորս մոր, ձայնը: Այդ իսկ պատճառով նման խնդիր երբեք դրված չի եղել:
-Նաև ոճաբան եք, Մոսկվայում աշխատել եք «Moulin Rouge» էլիտար ամսագրում: Օտար ափերը Ձեզ չե՞ն գրավում` մշտական բնակության առումով: Այնպիսի տպավորություն է, որ ով կարողանում է, հեռանում է երկրից:
-Օտար ափերում շատ եմ եղել, բայց այսօր արդեն չէի ցանկանա հեռանալ երկրից, տարիքի հետ շատ ավելի սուր եմ ընկալում «հայրենիք» հասկացությունը: Եթե, իհարկե, կարիքը չդրդի:
-Մայրաքաղաքի արտաքին ձևափոխումները հավանո՞ւմ եք:
-Կան բաներ, որ, այո, բայց մեծ առումով սա արդեն իմ Երևանը չէ, սա իմ մանկության Երևանը չէ:
-Իսկ ներքին ձևափոխումներին ինչպե՞ս եք արձագանքում` նստադուլից մինչև հացադուլ, նախընտրական շրջանից մինչև գազի գնի բարձրացում:
-Ես այս պետության լիարժեք քաղաքացին եմ, սա իմ հայրենիքն է, սա իմ քաղաքն է, իմ… և բնական է, որ այսպես մտածողը չի կարող անտարբեր լինել այս ամենի նկատմամբ:
-Ձեր հայրը` երգեհոնահար, ժողովրդական արտիստ Վահագն Ստամբոլցյանը, հարցազրույցներից մեկում ասել է, որ ինքն ընդդիմադիր լինելու բացառիկ ստաժ ունի: «6 տարեկան էի, երբ 37 թվին հայրիկիս անվերադարձ տարան սիբիրներ, և ես ժողովրդի թշնամու երեխա էի, այդ կնիքը կար ինձ վրա»,- ասել է նա: Դուք նո՞ւյնպես, այսպես ասած, ընդդիմադիր եք, եթե այո, ինչո՞վ է պայմանավորված այդ ճակատում Ձեր լինելը:
-Ես քաղաքականությամբ չեմ զբաղվում, բայց ակնհայտ անարդարությունների մասին լռելն ինձ համար անբարոյականություն է: Ես երբեք ողորմելի ու վախկոտ չեմ եղել, և չեմ հարգի ինքս ինձ, եթե չփորձեմ իմ, թեկուզ չնչին, լուման ներդնել երազածս հայրենիքի իրականացման ճանապարհին:
-Եվ ինչպե՞ս եք մասնակցում երազ-հայրենիքի իրականացման գործընթացին, Ձեր երգով կամ որևէ այլ կերպ, օրինակ, սատարե՞լ եք այս կամ այն քաղաքացիական նախաձեռնությանը:
-Երգով` նույնպես: Քաղաքական թեմաներով 2 երգ ունեմ, որոնք կընդգրկվեն ձայներիզում: Միտինգներին էլ մասնակցում եմ: Հարցազրույցներում էլ եմ անդրադառնում, կարծիքս հայտնում, հեռուստաեթերներում` նույնպես, չնայած մեծ մասամբ մոնտաժվում է:
-Որպես օրինակ, Սերժ Թանգյանի ու մեր հանրապետության նախագահի նամակագրությանը հետևողներից ոմանք հիշեցնում էին, որ «մուզիկանտը չպետք է զբաղվի քաղաքականությամբ»:
-Ի՞նչ է նշանակում «մուզիկանտը չպետք է զբաղվի քաղաքականությամբ». «մուզիկանտը» մարդ չէ՞, երկրի քաղաքացի չէ՞: Իրեն հարգող ամեն մարդ, եթե չասենք, որ պետք է զբաղվի քաղաքականությամբ, գոնե դժգոհության իր ձայնը պետք է բարձրացնի, առավել ևս` արվեստի, մշակույթի մարդը:
-Արձակագիր Լևոն Խեչոյանը հրաժարվեց նախագահի մեդալից, երկրի վիճակի, նաև ազատամարտիկների համար: Մեր հասարակության ամենաանտեսված խավի մասին է խոսքը: Եվ սա նոր երևույթ չէ: Որտե՞ղ էր բացը, ըստ Ձեզ, ինչո՞ւ հերոսամարտից տուն դարձածներն այսպես դուրս մղվեցին կյանքից:
-Կարծում եմ` բոլորիս մեղքն է: Սրան հասցրեց մեր անտարբերությունը, վախկոտ ու ծախու լինելը:
-«Այո» մրցանակաբաշխությունը վատ տարիների լավ հուշերից է: Այսօր այնքան շատ են նման նախագծերը, որ արդեն ձանձրալի են ու չտրամաբանված: Ավելին, անվերջ քեֆ անողներին երբեմն հիշեցնում են, որ երկիրը ժամանակավոր զինադադարի շրջանում է: Ինչպե՞ս պետք է սահմանազատենք «հացն ու զվարճանքը» և ապրեցնող, արժեքավոր երգարվեստը:
-Վերջին տասնամյակներում այնքան խեղեցին մեր ճաշակը, որ հիմա առանց պետական ծրագրերի դժվար թե ինչ-որ բան փոխվի: Ցավոք, չեմ տեսնում պետական այրերի շահագրգռվածությունը, անգամ ավելին. երբեմն թվում է, որ սա հենց ծրագրված հակազգային քաղաքականություն է:
-Ամեն օր երգեր են ծնվում ու մեռնում, ո՞ր դեպքում է երգը հավերժ ապրում:
-Այսօրվա երգերը չեն ծնվում, այլ գրվում են, երգը պիտի, այո՛, ծնվի, պիտի հոգի ունենա, պիտի հուզի…
-Ժամանակակից երգահաններից ո՞ւմ եք հավանում:
-Քիչ չեն, բայց, ցավոք, եթերում են քիչ: Առանձնացնել որևէ մեկին չէի ցանկանա` պարզ պատճառով:
-Իսկ ո՞ւմ եք լսում մերոնցից:
-Արթուր Գրիգորյանի երգերը, Մարինա Ալեսի երգերը, Լիլիթ Պիպոյանին ու Ֆորշին: Բավականին լավ ջազային և ռոք խմբեր ունենք:
-Մեր հեռուստաեթերը մեկ բառով կբնորոշե՞ք:
-Ձեռառնոցի:
-Մի փոքր էլ Ձեր ստեղծագործական ծրագրերի մասին:
-Առջևում ձայնասկավառակս է, ծրագրեր կան ևս մեկ մենահամերգի, այլ խմբերի հետ համագործակցության: Աստվածն առաջ…

Զրույցը` Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ