«Ամեն ինչ իրականում շատ ավելի լուրջ է, քան կարելի է պատկերացնել. աշխարհը կանգնած է միջուկային սպառազինության լայնամասշտաբ օգտագործմամբ Երրորդ ու վերջին համաշխարհային պատերազմի շեմին: ԱՄՆ-ի գլխավորած հավաքական Արևմուտքը, որքան էլ ոմանց անհավատալի կամ անհավանական թվա, կարծես նպատակաուղղված կերպով հենց դրան է ձգտում՝ անվերջ սադրանքներով փորձելով Ռուսաստանի ռազմաքաղաքական ղեկավարության համբերությունը, որը ցանկացած պահի կարող է հատել:

Նոյեմբերի 9-ի եռակողմ փաստաթղթի ցանկացած հիշատակում պետք է դիտարկվի դրա բոլոր կետերի իրականացման համատեքստում:

«Ադրբեջան» կոչվող հանրապետության և «նրա տարածքի» մասին է գրել Ադրբեջանական պատմաբան, Ադրբեջանական ՍՍՀ ԳԱԱ ակադեմիկոս, պատմական գիտությունների դոկտոր Պյուստա (Պյուստախանում) Ազիզաղա կըզը Ազիզբեկովան իր «Մեշադի Ազիզբեկովի պետական գործունեությունը» գրքում.

Արևմտյան մամուլը լեցուն է Պուտին-Ալիև հանդիպումը շա՜տ դրական լույսով ներկայացնող նյութերով։ Եվ ոչ մի թթու խոսք Ալիևի մասին՝ Ռուսաստանի հետ բարեկամության համար։

Եթե անկեղծ ասեմ՝ էս կառավարություն կոչվածի նիստերից հոգնել եմ (դրա մասին, ի դեպ, ձեզանից շատերն են ինձ հարցրել): Նոր մի քանի դրվագ լսեցի ու, ինչպես և չէի կասկածում, տրամաբանությունն ու ասելիքը նույնն էր՝ բուտաֆորիկ դատարկություն...

Ռուսաստանից ավտոմեքենաներով Հայաստան եկող հայաստանցիներից Կաբարդինա-Բալկարիայի տարածքում զանազան պատրվակներով փող են շորթում։

Սերժիկ Գագիկի Սրապիոնյան (ծնվ.1957թ.), բանասիրական գիտությունների թեկնածու, պետական գործիչ։ Հայ, Հայի իրական տեսակ, մարդ, որ ուներ միտք, ճիշտ մտածելու կարողություն, մտահոգությունը ձևակերպելու, ցասումն արտահայտելու, ինչպես նաև պայքարելու իր յուրօրինակ բանաձևը...

Հուսով եմ` IT մասնագետները ամբողջությամբ գիտակցում են, որ իրենք այժմ կառուցում են թվային համակենտրոնացման ճամբար, ուր իրենց իսկ ստեղծած ու կատարելագործած «արհեստական» բանականությունն այդ թվում և իրենց շահագործելու ու գործազուրկ է դարձնելու...

44-օրյա պատերազմի օրերին պաշտպանության նախարարի կարգավիճակում գտնվող Դավիթ Տոնոյանը, ով մինչև վերջերս` շուրջ 3 տարի, կալանքի տակ էր, հորդորել է ԶԼՄ-ներին, որպեսզի նաև նրանց ճնշման ներքո, դատավարությունն իրականացնեն բաց ռեժիմով:

Մենք` Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետ ընդունվածներս, առաջին անգամ նրան տեսանք աշնան մի օր։ Օրը իմն էր, իմ ծննդյան օրը` սեպտեմբերի 5-ը։ Ծննդյանս օրը` տոն դառնալու այդ օրը, միշտ տարբերվել է մյուսներից։ Մենք` նոր-նոր մարդուկի շապիկից դուրս եկածներս, մի պահ նայեցինք նրան` բարձրահասակ, թիկնեղ, ազնվական կեցվածքով, ազնվակիրթ շարժուձևով ու հասկացանք. ինչքա՜ն բան ունենք դեռ սովորելու, հատկապես` իրենից սովորելու։