Սեպտեմբերի 19-ը պետք է հռչակվի համահայկական ամոթի օր:
Երևի էս նույն զգացումներն են ունեցել 428 թվականի հայերը, երբ աշխարհաքաղաքական բևեռները կործանեցին Արշակունիների արքայատոհմը...
Մեր հասարակության մեջ կան բազմաթիվ տաքսու վարորդներ, որոնք մեքենա վարել չեն սիրում: Կան բազմաթիվ մանկավարժներ, որոնք երեխաներին չեն սիրում: Դերասաններ կան, որոնք թատրոն չեն սիրում, բժիշկներ, որոնք առողջ ապրելակերպը չեն սիրում...
Հաջողելու են այն գործիչները և թիմերը, որոնք խորությամբ կհասկանան, թե ինչ է նշանակում պարտություն տեսած քաղաքացին և պարտության միջով անցած ու անցնող հասարակությունը...
Մինչ Հնդկաստանը մեզ ժամանակակից զենք է մատակարարում և փորձում է արդիականացնել եղած հին` առանց հրթիռների, СУ-30 կործանիչները, Հայաստանում ապաստանած Հնդկաստանի քաղաքացի հնդիկները պարբերաբար հայտնվում են հայազգի շահախարդախների թիրախում:
Պարտությունը շատ դժվար բան է, այն ստեղծել է մինչև այս մեզ անծանոթ միջավայր։ 100 տարի է՝ հայ ժողովրդի մի քանի սերունդ պարտությունը չգիտեր՝ ինչ է։ Մենք մոռացել էինք պարտությունը...
Ամեն օրվա նման աշխատանքի էի գնում Սիլաչու ծածկած շուկայի կողքով։ Աշխույժ ձայներ լսեցի։ Ժողջանն էր խոսում նիկոլի մասին։ Պարծենալու բան չի ուրիշի զրույցին ականջ դեմ տալը, բայց լսողությունս լարեցի։ Զրույցը ազգի փրկության մասին էր։
«Որտեղ՝ հաց, այնտեղ՝ կաց». չգիտեմ, թե որ թվերից հայերն այս ասացվածքը վերցրել ու սկսել են ակտիվ օգտագործել, մինչդեռ այն հայկականության հետ ոչ մի աղերս չունի։
Առաջիկայում Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը դառնալու է միջուկային տերություն։ Այդ անխուսափելի զարգացումը շեշտակիորեն փոխելու է տարածաշրջանում տիրող աշխարհառազմավարական հաշվեկշիռը և ուժերի հարաբերակցությունը՝ հօգուտ Իրանի։ Հայաստանի Հանրապետությունը կարող է ստանալ կայուն և ապահով զարգացման առնվազն 10-20 տարի, քանի որ Իրանին պետք է լինելու ամրապնդել իր հյուսիսային սահմանների անվտանգությունն ու չեզոքացնել թուրանական սպառնալիքը։ Այս իրավիճակում Հայաստանն առանցքային դերակատարում և նշանակություն ունի։