Սովորաբար խուսափում եմ դիմատետրում անձնական թեմաներ շոշափել ու լուսանկարներ տեղադրել, բայց այս անգամ թույլ տվեք բացառություն անել, քանզի ներքին անհրաժեշտություն եմ զգում շնորհակալությունս հայտնել երկու գեղանի, հեզաբարո, ազնվազարմ հայուհիների. տիկին Գայանեին ու տիկին Աննային` «Վերնատուն» մշակութային օջախի տիրուհիներին, որոնք այս խառնակ, այս տխուր ու անհոգի ժամանակներում փորձում են ոգեղենություն, քնքշանք, սեր, գեղեցկություն ու արվեստ խառնել կյանքին, նիրհող մշակութային կյանքը աշխույժով, արթնացումի կայծերով լցնել և հաճելի, անմոռաց օրեր պարգևել հրավիրյալներին:

Վստահ եմ՝ քիչ իմացողներ կլինեն, որ ծանրամարտի 1983 թ. աշխարհի առաջնությունը պիտի անցկացվեր Հայաստանում, սակայն վերջին պահին փոխադրվեց Մոսկվա։ Այդ քայլին Մոսկվայի գնալու իրական պատճառը հետևյալն էր՝ սփյուռքյան հայկական հայտնի կազմակերպություններից մեկը զգուշացրել էր՝ Եղեռնի հուշակոթողի հարևանությամբ գտնվող մարզահամերգայինում Թուրքիայի դրոշի բարձրացում թույլ չի տա, քանի որ այն դիտում է որպես 1915 թ. զոհերի հիշատակի անարգում։

Մի կողմ թողնենք մեր իրավիճակում անսովոր մեծ շուքով մրցաշարի բացման արարողությունը, բայց իրեն միջազգային ահաբեկչական բանդայի կարգավիճակ շնորհած պետության դրոշը այրելը առանձնակի համազգային աղետի վերածել, անգամ ընդհանրապես քննարկման նյութ դարձնել պետք չէ:

2008 թվականին Երևանի կենտրոնում տերպետրոսյանական ինչ-որ հանրահավաքի մասնակիցներ, որ խառնվել էին սարգսյանական հանրահավաքին, ոտնատակ էին արել ու ջարդոտել Հանրապետական կուսակցության դրոշները: Երբևէ չեմ եղել այդ կուսակցության անդամ կամ համակիր, իսկ հատկապես երբ իշխանության էին, իրենց թերություններն ավելի եմ բարձրաձայնել որպես իշխանություն:

Թե բա՝ Հայաստանում այլևս սպորտային մեծամասշտաբ միջոցառումներ տեղի չեն ունենա Ադրբեջանի դրոշը վառելու պատճառով (հատկապես ՔՊ-ականներն են ասում):

Երբ Փաշինյան Նիկոլը հայտարարում է, որ ՀՀ-ն պատրաստ է Հայաստան-Ադրբեջան 1991 թ. սահմանային գծի ողջ երկայնքով զորքերը հետ քաշել ապահով հեռավորության վրա, նա և նրանք, «մոռանում են» Արծվաշենի գործոնը:

Այսօր ծանուցում ստացա: Դուռը խորհրդավոր թակեցին: Տեսնես ո՞վ է տագնապած մոտեցա դռանը և վախվորած դիտակից նայեցի: Երկնագույն խալաթով անդեմ մեկն է դռան առաջ: Բացում եմ. -Ո՞վ եք,-հարցնում եմ:

Եկեք արձանագրենք հետևյալը։ Ապրիլի 10-ին Սիսիանի Աշոտավան գյուղի բնակիչները բռնում են Ադրբեջանի ԶՈՒ զինծառայողի։ Հայտնի է դառնում, որ դրանից օրեր առաջ ՀՀ սահմանը Նախիջևանի հատվածում անարգել հատել են թշնամու 2 (որոշ տվյալներով՝ 3) զինծառայողներ՝ ահաբեկիչ-դիվերսանտներ, որոնց օրեր շարունակ չեն կարողացել գտնել և ձերբակալել երկրի ներքին անվտանգության համար պատասխանատու ծառայությունները՝ ԱԱԾ-ն ու ՆԳՆ-ն։ Ըստ ամենայնի՝ տեղյակ էլ չեն եղել։

Հայաստանի տարածքում մեր սովորական քաղաքացիների կողմից Բաքվի բարբարոսական վարչախմբի երկու բաշիբոզուկների վնասազերծման հանգամանքը կոտրում է թշնամական քարոզչամեքենայի երկու առասպել։

Մի քանի օր առաջ մեր ազգի միջից ահագին մարդիկ իրար շնորհավորեցին և ուրախացան թե` Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց: Լավ արեցիք, ես էլ ուրախացա ձեզ հետ: ՈՒ դեռ քառասուն օր մինչև Համբարձում պիտի ասենք Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց: Էտ ամեն ինչը շատ լավ է: Հետո՞... Հիմա ձեզ ինչ որ պիտի ասեմ, այնքան կարևոր է, որ խնդրում եմ, օգնեք դա հասցնել ձեր ընկերներին: ՈՒրեմն, երբ որ կարդաք Աստավածաշունչն ու նայեք թե Աստված ինչպես էր վարվում իսրայելացիների հետ նրանց մեղքերի համար, կտեսնեք, որ Աստված նույն կերպ վարվում է մեզ՝ հայերիս հետ մեր մեղքերի համար: Առավել ևս, եթե ձեր աչքերն ու միտքը մի քիչ էլ վեր բարձրացնեք, ապա կտեսնեք, որ Աստված նույնպես վարվում է մյուս ազգերի հետ, իրենց մեղքերի համար: