Ելնելով ժողովրդավարության և ազատ մամուլի կայացման անհրաժեշտությունից Maxinfo.am լրատվավերլուծական կայքը նախաձեռնում է ֆոտոռեպորտաժների շարք` ցույց տալու` սոցիալական սուր բևեռվածությունը և տարաբնույթ հիմնախնդիրները:

«Երևան Ջուր» ընկերությունը տեղեկացնում է իր հաճախորդներին և սպառողներին, որ, վթարի վերացման աշխատանքների հետ կապված, ս.թ. հունիսի 20-ին ժամը 10.00-22.00 կդադարեցվի Աջափնյակ վարչական շրջանի Արզումանյան փողոցի 3, 4, 6, 7, 8, 10, 13, 15, 17, 19 համարների, Հալաբյան փողոցի 1, 3, 5, 7, 9, 9/1, 11 համարների, Լենինգրադյան փողոցի 2-42 համարների, Սիսակյան փողոցի 2, 4, 6, 8, 10 համարների, Շինարարների փողոցի 2, 3, 4, 5 համարների ու հարակից տարածքների ջրամատակարարումը:

Ես կարմիր դիպլոմով ավարտած շատ-շատերին գիտեմ, նաև «գռուզչիկ» աշխատածների, որոնք այդպես էլ նախարար կամ պատգամավոր չեն դարձել: Սակայն այդ ամենը երկրորդական է, ու պետք չէ թմբկահարել, ցավալին այն է, որ կրկին երևաց մեր մակարդակը, բոլորիս մակարդակը, հասարակության արժեհամակարգն ամբողջությամբ: Նրա՝ հայտնի պատգամավորի, նախկին պետական բարձրագույն պաշտոնյայի և ոչ պակաս հայտնի լրագրողի:

Բոլորս ենք մտածում, որ ծնողապաշտ հայ և ծերանոց հասկացություններն անհամատեղելի են: Ցավոք, այդպես չէ: Ցավոք, կան դեպքեր (վերջին դեպքի մասին օրերս տեղեկացա), որ մարդը ծնողին, երբեմն էլ ծնողներին տարբեր անհեթեթ հիմնավորումներով ուղարկում է ծերանոց, ինքը անհոգ ապրում, խնջույքներում էլ առաջին բաժակը բարձրացնում է ծնողների համար, հաճախ պարծենում իր ծագմամբ, դաստիարակությամբ, կրթությամբ` անտեղյակ, որ ծնողը կարոտից, սպասումից օր-օրի մաշվում է ու դանդաղ մահանում` բնավ անտեսելով, որ սերը ծնողի համար բոլոր առաքինությունների հիմքն է:

Դիմում Հարգելի պարոն Ջաղինյան, տեղեկացնում ենք ձեզ, որ ֆեյսբուքյան «Հեռուստաեթերի մաքրման պահանջ» խմբի շրջանակներում ստեղծվել է մի իրադարձություն՝ «Քաղաքացիական պահանջագիր Հ1-ին (Հայոց Հարց հաղորդաշար)» անվանումով, որով մարդիկ իրենց ցանկությունն են հայտնել որպեսզի «Հայոց հարց» հաղորդաշարը գիշերային ժամերի փոխարեն ցուցադրվի «փրայմ թայմ» ժամերին, հաշվի առնելով այդ հաղորդման կարևորությունն ու հանրության հետաքրքրվածությունը նրա հանդեպ:

Մենք միասին մի ամբողջ կյանք ենք ապրել։ Հիմա հետ նայելով ու հասնելով ակունքներին, կարող ենք ասել, որ մեր բաժին գրական կյանքը մեր հոգևոր եղբայրությունն էր, որ մենք առատորեն հեղել ենք կյանքի բոհեմներում, բայց մեզանից կերպարներ չենք կերտել, մենք խորշել ենք սնափառությունից, որն ի սկզբանե գրական միջակության պատյանն է եղել, ատելությունից ու ստորաքարշությունից, որն ավերել է գրական կյանքն ապաքինելու ու նորոգելու ամեն մի փորձ։

Երբ մարդիկ երկարատև ամուսնությունից հետո հեռանում են իրարից թեկուզև փոխադարձ համաձայնությամբ, նրանցից գոնե մեկը լուրջ անձնական ողբերգություն է ապրում: Պուտինների բաժանության դեպքում զոհը Լյուդմիլա Պուտինան է: Օրեր առաջ ռուսական հեռուստաընկերությունների ցուցադրած փոքրիկ ռեպորտաժը, որում արդեն նախկին ամուսիններն ասում էին, թե որոշել են բաժանվել, թվում էր, թե վաղուց հանրությանը հայտնի ու ոչինչ չասող մի լուր է: Ով կմտածեր, թե կնոջ` Լյուդմիլայի, առաջին հայացքից հարցին թեթևորեն նայող կնոջ, դիմակի տակ տառապած հոգի է:

Արամայիս Սահակյանին հրաժեշտ տալու օրը դու խոսք ու զրույցի մեջ մի բան ասացիր, որ էն ժամանակ ես ուշք չդարձրի, բայց հիմա դա վերհիշում եմ. «Վերջերս միայն այսպիսի տեղերում ենք հանդիպում,-ասացի,-լավ չէ, Վրեժ, հիմա էլ հո ամբողջ օրն աշխատանքի չես, մեկ-մեկ երևա, է՛լի, մանավանդ նոր գիրքդ էլ հլա չես տվել ինձ»:

Տարոնական ոգու և արևմտահայության ճակատագրի ու կարոտի գրականության ամենածանր կորուստը Մուշեղ Գալշոյանից հետո ՎՐԵԺ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆՆ է:

Հիացած եմ Դանիայի ֆուտբոլասերների պահվածքով: Զգում ես, որ մշակույթ է ձևավորվել, զգացվում է քաղաքացին` կիրթ քաղաքացին, որին չես նկատի նույնիսկ եվրոպական որևէ այլ երկրի մարզադաշտում: