Երևանի ավագանու անդամ Ստյոպա Սաֆարյանի այն մտահոգությունը, որ Երևանի քաղաքապետարանը միջոցներ է փնտրում տրանսպորտի ուղեվարձի բարձրացմանն անդրադառնալու համար՝ միանգամայն տեղին է:

Ես այդ օրվա մասին շատ քիչ եմ պատմել: Ինձ համար սարսափելի են այդ հիշողությունները: 99 թվականի հոկտեմբերի 27-ին մեր տանը շատ մարդ կար: Այդ օրը հորս ծննդյան օրն է. նա դարձավ 40 տարեկան:

Իմ կարծիքով ՖԲ-ում գրեթե մեծամասնությունը այս կամ այն կերպ անդրադարձել է տաքսիների, տաքսիստների թեմային: Ֆեյսբուքահայությունից հետ չմնալու համար, որոշեցի ես էլ անդրադառնալ և ցավով նկատեցի տաքսիների տարօրինակ, անգրագետ, անմիտ անվանումները, որոնք, չգիտես ում թեթև ձեռքով, ում թողտվությամբ, որ կազմակերպության անկազմակերպվածության, հսկողության բացակայության պատճառով, լեզվա-բառա-տեղանքային անունների լաբիրինթոսային, խառնափնթոր իրավիճակ է ստեղծվել:

Թե լուսահոգի տատիս որևէ բան հարցնեիր, խոսքը կսկսեր առնվազն մի հիսուն տարվա խորքից: Քանի դեռ ջահել էի, հարցին պատասխանելու տատիս տակտիկան թվում էր ժամանակի անհարկի կորուստ: Երբ հասակ առա ու իմ այս հիսունհինգից (նկարի մեջ ջահել երևալուս հանկարծ չխաբվեք) սրընթացորեն մոտենում եմ տատիս հասակին, իսկ դրան առնվազն մի քառասուն տարի դեռ կա (բոլորիդ այդքան երկարակեցություն եմ ցանկանում, մնացածի տերն էլ` Աստված), հասկացա մի պարզ ճշմարտություն. ամեն սերունդ ասելիքի մեջ ապրածի խտացումն է փորձում դնել ու չի ցանկանում, որ իրենից հետո եկողը գնա սեփական սխալների վրա կյանքը կառուցելու ճանապարհով:

Մաքսային միությանն անդամակցելու Հայաստանի որոշման վերաբերյալ համացանցն ու ԶԼՄ-ները հեղեղած հուզական «տեղեկատվական աղբը» քչփորելով` ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի ջատագովների հնչեցրած գնահատականների մեջ գերակշռող հիմնավորումներից ամենահուզականը, թերևս, հետևյալն էր. «Չորս տարի աշխատել ենք ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի վրա, ապա կտրուկ քայլ արել…»:

Իսկապես ցնցված եմ: Այն, որ ասում են՝ «մինչև հոգուս խորքը»: Նույնիսկ մի բան էլ՝ անդին: Չէ, լուրջ: Ախր, ինչի՞ նման է, երբ օպտիկական նշանացույցով մահավճիռ ես արձակում անմեղ, անշառ կենդանուն ու սառնասրտորեն գնդակահարում: Խեղճ բեզոարյան այծ, մուֆլոն, խեղճ վարազ ու արջ:

Եվ այսպես, հարգելի բարեկամներ, հայոց մայրաքաղաքների թիվն ավելացավ ևս մեկով. մ.թ. 2013-ի օգոստոսի 7-ին, Լոռու մարզի Ախթալա համայնքում կազմակերպված ավանդական «Խորովածի տոնի» ժամանակ ամենայն հայոց խոհարար Սեդրակ Մամուլյանը հռչակեց.

Այնուամենայնիվ, մեզ շատ բան է միավորում: Հայերենը, Արցախի հարցը, Ռուսաստանի խոպանի ու Ամերիկայի «գրին քարտի» ցանկությունը, Արարատին նայող տուն ունենալը, լավաշը, խորովածը, նարդին, հրապարակի շատրվանները… Բայց թվարկված ու չթվարկված բոլոր այդ միավորիչների դեպքում, ոնց էլ պտտես, էլի մի տարանջատիչ բան գտնվում է ու խաթարում լիարժեք միասնության զգացողությունը:

Իրեն հարգող պետության համար իշխանության իրավահաջորդության ապահովման խնդիրը ֆունդամենտալ նշանակություն ունի պետական համակարգի ամրապնդման և ժողովրդավարական ինստիտուտների անշրջելիության գործընթացում: Հայաստանի պարագան մի փոքր այլ է:

Նախագահների հայտարարությունից ստացած առաջին տպավորությունս այն է, որ Ռուսաստանը Հայաստանի Մաքսային միությանն անդամակցելու համար խիստ բարձր գին է վճարում։ Կարծում եմ, պետք չի որևէ մեկին համոզել, որ ցանկության դեպքում Մոսկվան կարող էր նաև ճնշումների միջոցով հասնել ցանկալի արդյունքների։