Ես առայժմ չեմ ուզում կանխատեսումներ անել, վերջին հույսն անդունդը չգլորելու մտայնությամբ, չնայած որ ակնհայտն այլևս հավատալի է: Սակայն Ազատության հրապարակում անկանխակալ պայքարող քաղաքացու իրավունքով պետք է բախտի բերմամբ թե պատահմամբ սկզբունքայնություն և սեփական խոսքի տերը լինելու վճռականությունն ապացուցելու շանս ստացած Րաֆֆի Հովհաննիսյանին պարզապես զգուշացնեմ, որ չվիրավորի իր ընտրական իրավունքի պաշտպանության համար ոտքի ելած քաղաքացու զգացմունքներն ու չմոռանա, որ իր ճամփան դեպի այդ հրապարակն ակոսել են այսօր էլ այնտեղ հավաքված մարդիկ՝ իրենց կամքով, իրենց կյանքով, իրենց արյամբ:

2013-ի փետրվարի 18-ի ընտրություններից հետո ինքս ինձ համար պարզեցի, որ Հայաստանում շուրջ 600 կամ 700 հազար մարդ է ապրում, և այդ մարդիկ Հայաստանի այսօրն ու ապագան են։ Ես հարգում եմ այդ մարդկանց։

Բոլորիս այս օրերին մի հարց էր մտահոգում` հանկարծ կրկին մարտի մեկ չլինի: Թող գնա բանակցությունների:

Որոշ մարդիկ Րաֆֆուն կպած «քսի են տալիս» ու «տուպիկ գցում», ստիպելով նրան շատ կտրուկ քայլերի դիմել: Իմա՞ստը:

ՀՀ նախագահի թեկնածու Հրանտ Բագրատյանը Facebook-ի իր էջում գրել է. «Դե ինչ, ընտրությունններն ավարտվեցին։ Մեզ ինչ-որ թիվ են տալիս (2%)՝ բավականին ցածր։ Առաջին հայացքից սա պարտություն է։ Իրականում, սակայն, ես հպարտ եմ այդ 30000 ձայնի համար (կարծում եմ մեր շուրջ 100000 ձայնից մեզ այդքանն են թողնելու)։

Այս ընտրությունները եկան ապացուցելու, որ Հայաստանում վաղուց արդեն ոչ գաղափարներ են ընտրում, ոչ էլ անգամ անհատներ։ Պարզապես սոցիալական վիճակը բողոքական հատվածին ստիպում է ձայնը տալ այդ պահին ընդդիմության ամենահավանական թեկնածուին՝ մեկ Լևոն Տեր–Պետրոսյանին, մեկ ԲՀԿ–ին (իհարկե ԲՀԿ–ի պարագայում ընդդիմադիր խոսքը ծիծաղելի է հնչում, բայց, ինչպես ռուսներն են ասում, "на безрыбье и рак рыба"), մեկ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին։

Ինչպեսև կանխատեսում էի շաբաթներ առաջ, քաղաքական, մասնավորապես` ընդդիմադիր դաշտում, այս ընտրություններից հետո լուրջ վերադասավորումներ են տեղի ունենալու:

Ժողովուրդ ջան, ընտրություններն անցնելու են, մենք մնանք, ու դեռ իրար երես պիտի նայեք: Հիշեք, որ քաղաքացուց բացի նաև մարդ եք, մի վիրավորեք միմյանց: Մեկ էլ հիշեք, որ իրավունք չունեք ձեր հայրենակիցներին «ներսի թուրքեր» անվանելու:

Իհարկէ, այնքան միամիտ չեմ, որ հաւատամ, թէ վաղը Հայաստանին համար շրջադարձային օր մը պէտք է ըլլայ: Բայց կը հաւատամ, որ պէտք է գայ այդ օրը, ուշ կամ կանուխ: Օր մը պիտի արթննանք նոր Հայաստանին մէջ, այն Հայաստանին մէջ, զոր կ՚երազէին Համաստեղը, Մոնթէն, մեր պապերն ու հայրերը: Անոնցմէ շատեր չտեսան հայրենիքիս անկախանալը, բայց մենք տեսանք, եկէք չմոռնանք ասիկա եւ չյուսահատինք: Հայրենիքը ծանր օրերուն լքելը, իմ խորին համոզումով, անարգանք է սեփական եսին հանդէպ: Ի վերջոյ, եթէ ծնողքդ հիւանդ եւ տկար ըլլան, պիտի չլքես անոնց:

Քանի որ այսօր քարզչության վերջին օրն է, իսկ ես ամեն կերպ աշխատելու եմ կատարել օրենքի պահանջը և փետրվարի 17-ին նույնիսկ ֆեյսբուքյան տիրույթում չզբաղվել որևէ գործունեությամբ, որը կարող է ներկայացվել որպես նախըտրական քարոզչություն, ապա հիմա կփորձեմ ընդհանուր գծերով ներկայացնել իմ վերաբերմունքը տեղի ունեցողի վերաբերյալ, ըստ որում, խուսափելով կոնկրետ անուններ տալուց: Անշուշտ, այս ընտրությունները լինելու են և արդեն իսկ ե՛ն աննախադեպ`մի քանի պատճառով: