Երբ լուրջ-լուրջ վերլուծություններ ու կարծիքներ եմ կարդում առ այն, որ մեր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանն իր դաշնակից Հայաստանին մատակարարվող գազի սակագինը բարձրացրել է կամ «Եվրատեսիլ» կոչվող շոուում Հայաստանի ներկայացուցչին 2 միավոր է տվել, Ադրբեջանին՝ 12, ներառյալ նաև՝ Մոսկվայում ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի և Ադրբեջանի արտգործնախարար Էլմար Մամեդյարովի հետ համատեղ մամուլի ասուլիսի ընթացքում «ռազմավարական դաշնակցի» հայտարարությունը, ըստ որի՝ Ղարաբաղյան խնդրում «Ռուսաստանի համար ստատուս-քվոն անընդունելի է» և այլն, մնում եմ տարակուսած հարցադրումներից՝ «մեր մեծ բարեկամ», «ռազմավարական դաշնակից» Ռուսաստանն ինչո՞ւ է այդպես անում...

Հետևություններ չանող սերնդի սխալները, անկախ իր կամքից, կրկնակի ու անդառնալի են դառնում, հետևանքները՝ անվերականգնելի: Ամեն մի զինվորի սպանության դեպք արդարացի ցասումի, լուռ ու բարձրաձայն բողոքի պատճառ է դառնում: Ամեն մեկն իր բողոքը հայտնում է յուրովի՝ վստահ լինելով, որ ամենաճիշտն ինքն է, չնայած ես միշտ համարել եմ, որ կորստի ցավը ժամանակի հետ զգալու է միայն ծնողը, մերձավոր հարազատը, երբ շուրջը դատարկություն է, ապրելու իմաստը՝ ոչինչ, խելագար ու անհույս սպասումով, որ մի օր որդին տուն կգա…

Մի տեսակ անհասկանալի ու անբացատրելի են այս հանգստության, անտարբերության, կառավարության լեթարգիական քնի պատճառները, իրավիճակներին ոչ ադեկվատ քայլերը կամ, ավելի ճիշտ, քայլերի բացակայությունը:

Ի՞նչ վերնագիր դնել ուսանող Վահագից ստացածս նամակին, որտեղ երիտասարդը իրավացիորեն «աչքակապություն» է գնահատում մեր կառավարության գործելակերպը: Հիշեցնեմ, որ գործող նախագահ պարոն Սարգսյանը նախընտրական քարոզարշավի օրերին նույնպես հայտարարել էր, որ սովորելու ձգտում ունեցող երիտասարդը ուսման վարձի պատճառով չպետք է զրկվի կրթություն ստանալու իրավունքից: Հարգելի պարոն Սարգսյաններ, ես իրեն խոստացել եմ ընդամենը հրապարակայնացնել նամակը, իսկ նամակում բարձրացված խնդրի լուծման պարզաբանմանն ու Ձեր խոսքի ու գործի համապատասխանության կամ անհամապատասխանության մասին պատասխանին սպասում ենք բոլորս:

Արցախյան գոյամարտի տարիներին երբ տղամարդիկ հեռանում, փախչում էին վտանգված հայրենիքից, ես նրանց չէի կարողանում ներել։ Անգամ երբ իմ ծանոթներից կամ ընկերներից էին։ Հանրապետական թերթում հրապարակել էի այն գրող-մտավորականների ցուցակը, ովքեր այդ տարիներին լքել էին Հայրենիքը։

Արդեն գրել եմ, որ «Եվրոթութակ-2013» (կամ՝ «Եվրոինկուբատոր-2013») շոուն չեմ նայել, որովհետև ինձ համար շոուն Արվեստ չէ՛։ Սա շոուբիզնես է։ Իրականում ո՛չ շոուն, ո՛չ բիզնեսը ոչ մի առնչություն չունեն Արվեստի հետ։ Մինչ այդ Հայաստան ներկայացնող երգը լսել էի ու ապշել, թե ինչպե՞ս կարող է ինքնատիպ ու հարուստ երաժշտական ժառանգություն ունենալ, բայց աշխարհին ներկայանալ մի կատարումով, որտեղ ազգային բացարձակապես ոչինչ չկա և որը եվրոպացիք վաղուց ամեն օր տեսնում են ու երևի արդեն զզվում են դրանից։

Կարեն Բաբայանը, ով «Զվաթնոց» օդանավակայանի անվտանգության պետն է և նախկինում զբաղեցնում էր Ոստիկանության Զվարթնոցի գծային բաժանմունքի պետի պաշտոնը, ավելի հայտնի Շերիֆ մականունով, քիչ առաջ փորձ է կատարել Հայաստանից դուրս տանել շատ կարևոր մշակութային արժեքներ:

Ամեն անգամ, երբ ինչ որ տեսանելի իրադարձություն է տեղի ունենում, իմ շատ սիրելի ֆեյսբուքահայերը սկսում են իրար «ուտել», հետո մի մասը սկսում է քննադատել իրար «ուտողներին»՝ ակամայից թեմայի մեջ մտնելով: Մարդիկ ունենք (այո՚, բոլորը մերն են), որ անկախ նրանից, թե ինչ իրադարձություն կլինի, «սազն» առած պատրաստ սպասում են իրենց հայտնի երգերը երգելուն:

Պահը առավել քան ճակատագրական է: Հանրության համար իշխանությունները գոյութուն չունեն: Հանրության համար ընդդիմությունն արդեն գոյություն չունի:

Լսե՜ք, էս ի՞նչ եք անում: Նախ, որևէ կերպ չիջեցնելով պատասխանատվությունը ՊՆ ուսերից, ուզում եմ հարցնել նրանց, ովքեր Լյուքս Ստեփանյանի` վշտից իրենց կորցրած ծնողների հետևում են կանգնած: