Անկախությունից հետո Երևանում էդպես էլ մետրոյի գոնե մի կայարան չբացվեց-չկառուցվեց: Թիֆլիսն ունի 22 կայարան, Երևանն էս 22 տարի է՝ 9-ը` Կարեն Դեմիրճյանից մեզ հիշատակ: Չգիտեմ, գուցեև սխալվում եմ, բայց անկախությունից առաջ Թիֆլիսն էլ մի 10-12 կայարան ուներ, իսկ հիմա` 22:

Դիմագրքային (ֆեյսբուքեան) սիրելի ընկերներ։ Այս պահին որպէս ընկեր գրանցուած բոլոր 4 999 անձինք ինձ հետ ընկերագրուել են իրենց ցանկութեամբ ու կամքով։ Շնորհակալ եմ ու երախտապարտ․ դուք իւրաքանչիւրդ Ձեր աշխարհով հարստացրիք ինձ։ Այս պահին մոտաւորապէս նոյնքան մարդիկ (եւ աւելի) ընկերութեան առաջարկ են արել, բայց հայտնի պատճառներով ես չեմ կարողացել ընդառաջել (5000-ից աւել չի ընդունում) նրանց։ Այժմ բարեկամաբար դիմում եմ բոլոր նրանց, ովքեր իրենց պատկերացումնեով (չեմ կարող ասել՝ համոզումով) կողմ են Մաքսային Միութիւն կոչուած երեք դիկտատորների հետ Հայաստանը կապելու դաւադրութեանը։ Խնդրում եմ դուք ինքներդ Ձեր ձեռքով հանեք ինձ Ձեր ընկերների ցանկից։

ԱԺ պատգամավոր Լյովա Խաչատրյանը, փոխանակ հարց բարձրացնի, թե ի՞նչ կալորիականությամբ գազ են մեզ վաճառում, գոմից ու կնոջը սիրելուց է խոսում: Իսկ իրականում պետք էր հստակ ճշտել՝ ինչո՞ւ է գազն այսքան վատ, այնքան վատ, որ երբեք այսպես չի եղել: Եթե ռուսները մեզ ցածր կալորիականությամբ գազ են վաճառում, նշանակում է մենք առնվազն 30% ավելի ենք վճարում մեր ծախսած գազի դիմաց:

Երբ Տիգրան Մեծը թագը Գնեոս Պոմպեոսի ոտքերի տակ էր դնում, նա այն Տիգրանն էր, որ բազմիցս ջարդել էր հռոմեական բանակները: Բայց այս քայլով, միևնույն է, չնվազեց հռոմեացիների համակրանքը մեր Արքայից արքայի նկատմամբ, որովհետև թշնամին միշտ էլ ներքին հարգանքով է լցված այն հակառակորդի նկատմամբ, ով իր կյանքով և գործով ամեն ինչ է արել իր հայրենիքը շենացնելու ու հզորացնելու համար:

Ուշագրավ հարցադրում է՝ ինչու Երևանի Թատերական հրապարակը Մայդան չդարձավ: Քանի որ, ինչպես Թատերական հրապարակը, այնպես էլ Մայդանը շարքային քաղաքացու համար ծառայել և ծառայում են որպես գործող իշխանության կողմից վարվող քաղաքականության դեմ հանդես գալու, այդ քաղաքականությունը մերժելու համար առավել հարմար ամբիոն-հավաքատեղի, ապա հասկանալի է, որ այդ վայրերում հավաքվող հայ կամ ուկրաինացի ժողովրդի, քաղաքացիների համար Թատերական հրապարակն ու Մայդանը նույնական են, ունեն նույն խորհրդանշական, բարոյական ու կազմակերպչական արժեքը:

Մի հատ ինձ կասե՞ք՝ ինչ գործ են անում քաղաքապետարանն ու տրանսպորտի նախարարությունը` կախված մերկասառույցի ու ձյան հեռացման հետ, որ ամբողջ օրը գրում են՝ շարունակվում են աշխատանքները: Բոլոր փողոցները պատված են սառույցով, և մի գրամ աղ կամ ավազ չեմ տեսել, իսկ խցանումների մասին էլ չասեմ, կինո Հայրենիք, Փեթակ, Սուրմալու, Մալաթիա, Ռոսիա, Տաշիր, գազանանոցի դիք, Ստադիոն, Դալմայի մոտ ընդհանրապես անհնար է եթևեկել, Կենտրոնի մասին էլ չասեմ:

Հիմա ՖԲ-ի հիթը Լևոնի ելույթն ա, իմ բարեկամները, ում սիրում-հարգում եմ, ասում են` «մխել ա»։ Բայց եզրահանգում կա՞, դարձել ենք սիրուն գոլեր «մխողներ», ովքեր խաղը տանուլ են տալիս:

Այսօր Հայաստանում ամենահեշտն ու ցանկալին խորհրդարանական ընդդիմություն լինելն է. կարելի է օգտվել ամեն ինչից ու դրա համար ոչ մի պատասխանատվություն չկրել, պատգամավորական բարձր աշխատավարձն էլ՝ վրադիր: Միեւնույն է, ժողովուրը պատկերացում չունի ընդդիմության կուլիսային «խաղերից» ու սերտաճումներից, շատերին տեսնում է էկրաններից կամ մամուլից, որտեղ այդ ընդդիմությունը ներկայանում է իբր ընդդիմադիրի կերպարով ու պահի հերոսը դառնում:

Հետո, երբ հիշողությունը, որպես զգացմունքների անսպառ շղթաներից հյուսված ամբողջական փունջ, կշրջապատի պատանդ գերու պես քեզ, ՆՈՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ մասին պատկերացումներիդ բուրգը կկառուցես` հենվելով մեր անցած ճանապարհի խորագիր-խորհրդի ներքո, խնդրում եմ…հայ մարդ: Այս պահին մեզանից շատ-շատերը դեգերում են ու հայրենիքը սիրում են հեռվից…մեզանից շատ:

Ավանդական իմաստով Հայաստանն ինքնիշխան պետություն չէ, որովհետև ոչ թե ինքնուրույն է նախագծում, որոշում իր ապագա զարգացման ճանապարհը, այլ, լավագույն դեպքում, ընտրություն է կատարում օտարների կողմից իրեն ներկայացվող տարբերակների միջև: Ավանդական իմաստով Հայաստանն ինքնիշխան պետություն չէ նաև այն պատճառով, որ ընդունակ չէ լիարժեք վերահսկողություն սահմանել սեփական տարածքի նկատմամբ ու, միաժամանակ, ընդունակ չէ նաև կանխել օտարների կողմից իր տարածքի նկատմամբ ունեցած վերահսկողությունը: