Սուսաննա Բաբաջանյան. Սխալը եղել է, ու այս սերնդին է վիճակված մեր ծանրածանր սխալներն ուղղել

Ժամանակին՝ 94-ի հաղթանակից հետո, Արցախի կարգավիճակը ճանաչելն ու հակառակորդին պարտադրելը, թշնամուն ստորագրել տալը խաղ ու պար էր, հենց՝ զինադադարի օրը:
Դա նույնն է, ինչ մայրը երեխա ծներ, պորտը կտրեր ու, առանց իր ազգանունը տալու, առանց հորով-մորով անելու, էշ-էշ ու բնազդական մեկնվեր հանգստանալու ու որոճալու, միլիարդներ դիզելու՝ իր մերկ ու քաղցած ժողովրդին կեղեքելու հաշվին.:

Ինչպե՞ս կարելի էր երկիր ազատագրել՝ մի տուն, մի բակ չէր, դարպասները բաց թողնել ու հանգիստ հեռանալ այդտեղից:
Ո չասենք՝ հետին խելքով հեշտ է դատելը. դեռ այն ժամանակ ինձ պես շատերն են այս մասին մտածել, հիասթափվել ու հարց տվել՝ բա հետո՞, սա՞ էր հաղթանակը, ու ապրել մշտնջենական տագնապի ու վախի մեջ՝ ունեցածը կորցնելու:
Էլ չասենք՝ թուրքից խելոք ենք. նա մեր սխալներից դաս առավ, երկաթը տաք-տաք է ծեծում, իսկ մենք մեր սեփական սխալներից էլ դաս չքաղեցինք: Երեսուն տարին քիչ ժամանակ չէր:
Իրականում, իմ սերունդը կամ նրա «հրամանատարական» կազմը ոչ թե հաղթել ենք, այլ կրակի ու դժոխքի ենք մատնել սերունդներին՝ հաղթանակը չամրագրելով։
Հիմա ի՞նչ ենք ուզում, երկու տարի լռել-լռել ենք, հանկարծ հիշել, որ Արցախին տիրություն անողներ են ծնվել:

Իհարկե, ծնվելու էին. բարձիթողի նորածնին նույնիսկ կապիկներն են ձեռքից-ձեռք խլում, որ ազգանուն տան ու մայրություն անեն:
Շատ կուզեի ասել՝ սա մի նոր ու վերջին Սարդարապատ է, ա՛զգ, դուրս եկեք, բայց ես էլ եմ զզվել ու հիասթափվել պոպուլիստական կոչերից:
էն բանը, որ կոչերով, ասելով պիտի լինի, ավելի լավ է չլինի:
Ազգը պիտի գիտակցի, որ այն, ինչ եղել է 94-ից հետո ու երեսուն տարի շարունակ, արդեն քննելու չէ, անցյալ է:
Սխալը եղել է, ու այս սերնդին է վիճակված մեր ծանրածանր սխալներն ուղղելու, թեկուզ՝ Սարդարապատի դուրս գալու: ՈՒրիշ ելք չկա:
Որդին չի ասում՝ հեր, սխալվել ես, մեզ կրակը գցել, այլ հոր սխալներն էլ իրենն է համարում ու փորձում շտկել:
Փառք Աստծո, մեր սերունդը դեռ կա, ողջ է, նրանց կողքին ենք, հավասար պատասխանատվություն ենք կրում:
Իսկ էդ մանկական խաղերի վերջը տվեք՝ էս կրկնեք, էն կրկնեք ու մյուս պոպուլիստական բաները:

Սա չափազանց լուրջ պայքար է, 88-ին համազոր, մի բան էլ՝ ավելի: Այն ժամանակ մեր անվտանգությունն ու պետականությունն ամենևին էլ վտանգված չէին, կարող էինք շարունակել ապրել, Արցախի հարցն էլ, քաղաքական ճանապարհով ու անցնցում, ընթացքում լուծել:
Համբերություն չունենք, մերը կամ մեր քաղաքական առաջնորդներինը շըրըմփ-թըրըմփն է, միայն թե՝ հնարավորինս ոչ մեր օգտին, պարտադիր՝ կրակներ թողնելով պոչից, ոչ՝ երախից:
Լուրջ պայքարին՝ լուրջ ու համբերատար լուծում, այլապես, ոչ միայն ձախողված համարենք, նաև՝ կրակին բենզին լցնել:

Թշնամու դեմ վաբանկ գնալ պետք չէ, նրա հետևին արևմտյան կիսագունդն է կանգնած, ինքը մենակ չէ, ավելին՝ ընդունակ է ողջ կիսագունդը կապել ջաններիս:
Մի բան, որ ամեն տեղից ենք ուշացել, քնել շուրջ երկու տարի (երեսունը՝ մոռանանք), եկել՝ Բրյուսել մեկնելուց ժամ առաջ ոգևորվել, ասես՝ Արցախը մի օր առաջ են թուրքերը գրավել:
Իսկ սա նշանակում է՝ կոնֆլիկտն ավելի է բարդացել, լուծումն ավելի ժամանակ, խելք ու համբերություն է պահանջելու:

Մեկնաբանություններ