Դավիթ Սարգսյան. Թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին մարտահրավերները նենգ և հեռահայաց են

Օր օրի, ժամ ժամի ավելի ու ավելի թափանցիկ ու մերկ է դառնում աշխարհի սնամեջ ու դատարկ էությունը հատկապես իր իսկ հռչակած ժողովրդավարության, խոսքի ու մարդու իրավունքների, քաղաքացիական հասարակության և այլ ամպագոռգոռ ճամարտակությունների վերաբերյալ խաբկանքը, որոնք հմտորեն քողարկում են ճիշտ հակառակ, բռնապետական նկրտումները:

Երկակի ստանդարտները եռապատկվում, հետո բազմապատկվում են գենդերային հոգեբանությամբ խեղված իրենց իսկ դրածո մոլագարների կողմից, և օրըստօրե, ժամ ժամի աշխահում ծավալվող իրադարձություններն ավելի ու ավելի են շեշտում բացարձակ արժեքների կործանման, մարդու անպաշտպանության և խղճահարույց վիճակի մասին: Նայելով շատ երկրների տերերի անամոթ և արկածախնդիր գործունեությանը՝ ակամայից մտածում ես. մի՞թե այդ մարդանման հրեշները պետք է ձևավորեն վաղվա քաղաքացու և հասարակության արժեհամակարգը, մի՞թե չեն տեսնում հազարավորների հեղված արյունը, սովի ու ցրտի մատնված զանգվածների տառապանքը, հազարամյակների մշակութային ժառանգության փոշիացումը: Իսկ միգուցե հենց իրե՞նք են հրահրում այդ բարբարոսություններն աշխարհով մեկ:

Այս ամենը խորությամբ գիտակցելով, նաև հայոց ցեղասպանությունները փորձելով պատկերացնել ( որքան էլ զարհուրելի է դա), կարելի է կռահել, թե ինչպիսի անտարբեր և սառը վերաբերմունք է դրսևորվել մեր ժողովրդի նկատմամբ իրենց «քաղաքակիրթ» հորջորջող երկրների և միջազգային ուժերի կողմից: Ժողովրդավարություն, մարդասիրություն, առաջադիմություն ու զարգացում, հավասարություն ու եղբայրություն և այլ կարգախոսները միշտ էլ վտանգ են ներկայացրել թե՛ երեկ՝ երիտթուրքեր ու բոլշևիկյան համաշխարհային հեղափոխություն, նացիստական գաղափարախոսություն և ժողովուրդների հոր կուռքադասում, թե՛ այսօր՝ մեր ժամանակներում: ՈՒրեմն, մենք ազգովի, մեծից փոքր, պաշտոնյայից գործազուրկ Մայր հայրենիքում թե Սփյուռքում պարտավոր ենք դասեր քաղել պատմությունից, նեցուկ լինել միմյանց, համախմբվել և մշակել զարգացման ազգային պետական ծրագիր, միասնաբար ձեռնամուխ լինել դրա իրականացմանը, այսինքն, մեր ինքնության պահպանմանը, բարեկեցիկ և դիմադրողականություն ունեցող հասարակության ձևավորմանն ու առաջընթացին՝ հենվելով կարող, բանիմաց և արժանապատիվ անհատների ու մասնագետների մտքի և ներուժի վրա:

Թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին մարտահրավերները նենգ և հեռահայաց են: Անհրաժեշտ է նպատակամետ ուժերի գերլարում, հակառակ դեպքում կարժանանանք հայի վերջին խելքին հարիր ընկերովի մահը որպես հարսանիք ընկալողների տխուր ճակատագրին:

Մեկնաբանություններ