3-րդ հանրապետությունը հայի բախտ ունի։ Այսինքն, ունի երկու սահման՝ արտաքին և ներքին։ Արտաքին սահմանի վրա բարդ դիմակայություն է։ Ներքին սահմանը, օ՜ բախտ իմ դշխեմ, ներքինացված է։
Եվ երբ սուլթան Մուրադի եղբայրասպան որդի Մուհամեդ Երկրորդ տաղանդավոր զորավարն ու նվաճողը 1453 թվականի մայիսի 29-ին գրավեց Կոստանդնուպոլիս արևելյան քրիստոնեության մայրաքաղաքը, կարելի է ասել՝ աշխարհը միանգամից փոխվեց։
Հասարակության համակարգված զոմբիացումը կարծես թե ներկա իշխանության միակ զենքն է: (Սարսափելի են հետևանքները, երբ ինքնահոժար զոմբիացման է գնում հանրության սերուցք-մտավորականությունը):
Անկախության 25 տարիներն ապացուցեցին, որ մեր պետական այրերը չկարողացան (թե՞ չուզեցին) հայ անհատի հոգում-սրտում-ուղեղում նյութականացնել սեփական երկրի լիիրավ տերը լինելու, նախնիներից ժառանգած ավանդույթներն աչքի լույսի պես պահել-պահպանելու (ցանկացած ոտնձգությունից՝ անգամ եվրո-դոլար դրսևորմամբ) գերագույն արժեքը:
Ոչ այնքան որպես լրագրողի, որքան պարզապես հայ մարդու իմաստ ուներ ծանոթանալու ռուսաստանյան լրատվամիջոցների բավականին լայն արձագանքներին Հայաստանում տեղի ունեցող բուռն իրադարձությունների կապակցությամբ:
Ռուսաստանյան ԶԼՄ-ներում քննարկվող հրատապ թեմաներից մեկը, անշուշտ, Իրաքի և Լևանտի Իսլամական պետություն կոչված երևույթն է: Եվ հարցը միայն այն չէ, որ դա այսօր աշխարհի ամենահզոր ահաբեկչական կազմակերպությունն է:
Հրեական գերնպատակը շահույթ ձեռք բերելն է։ Այսինքն` վավաշկոտ վաշխառությունը։ Մի բան, որ հրաշալի է իրագործվում ահա 3 հազար տարի։ Հայոց հոգեմտակերպը քարից հաց քամելն է, այսինքն` արարումը։ Մի բան, որ աննախադեպ թափով է կենսագործվում ահավասիկ 5 հազար տարի։
Մինչ տարածվեց տեղեկատվություն այն մասին, որ 2025 թվականի հունվարի 1-ից Հայաստան-Իրան և Հայաստան-Թուրքիա պետական սահմանի պահպանությանը կմասնակցեն նաև ՀՀ Ազգային անվտանգության ծառայության Սահմանապահ զորքերը...