Օրերս կայացած «Հայաստան-Սփյուռք» 6-րդ համաժողովին որոշ քաղաքական շրջանակներ ու լրատվամիջոցներ ի սկզբանե, չգիտես ինչու, որոշեցին վերագրել բացառիկ, աննախադեպ նշանակություն։ Այդ բացառիկությունը, թերևս, ավելի շատ ներիշխանական սպասվող փոփոխությունների համատեքստում էր. բոլորն աշխատում էին համաժողովում հնչող ելույթներում գտնել քաղաքական առաջիկա զարգացումների վերաբերյալ որոշակի ենթատեքստեր։

Այո՛, ի՞նչ եք արել, որ չպետք է անեիք, ի՞նչ չեք արել, որ պարտավոր էիք անել սկզբունքով յուրաքանչյուր պետական-քաղաքական, ռազմական, տնտեսական գործիչ, մտավորական, ազնիվ քաղաքացի պետք է տա ինքն իր գնահատականը և եթե հարկ է` մեղքերի թողություն ակնկալի:

Սեպտեմբերը բնության պատժամիջոցների տիրույթում է։ Հիշենք մայրաքաղաքը շղարշած ձյունեղ մառախլապատ ամիսները։ Իսկ ամռա՞նը, իր կիզիչ օրերով և կեղեքիչ հրդեհներով։ Այսպիսով, հայոց օրացույցում 2017-ի սեպտեմբերը վավերացվում է որպես ամառվա 4-րդ ամիս։

Երբ կարդացի «Ազգ»-ում Նաիրի Յանի «Քարահու՞նջ, թե՞ Զորաց քարեր» հոդվածը, ակամայից մտաբերեցի մեր ինքնավնասակար էությունը, էություն, որով տառապում է ցանկացած հայ: Միտքս ցանկանում եմ սկսել տարիներ առաջ կատարված մի դեպքով, որը հաճախ եմ հիշում, երբ խոսք է լինում հայ միասնականության մասին, սկսած կենցաղային հարցերից մինչև կարևոր ազգային հարցերը:

Որո՞նք են մեր թույլ կողմերը: Մեր ամենակարևոր թերությունը թույլ իշխանություններն են: Թույլ ասելով պետք է հասկանալ պետության, ազգի շահին անտեղյակ, երկրի զարգացման հնարավորություններին ու պահանջներին անհամապատասխան, առաջընթացի վերաբերյալ պատկերացումների բացակայությամբ, համազգային նպատակների խեղաթյուրմամբ իշխանություններ: Այլ առումներով այսօրվա իշխանություններն ուժեղ են:

2017-ի անգթորեն շոգ սեպտեմբերը ծաղրում է մեզ։ Այնինչ վեց օր և նույնքան գիշեր էլ անց 3-րդ հանրապետության տարեդարձն է, իշխանության տրնդեզը և, ինչ խոսք, ընդդիմության տարելիցը։

Քաղաքական նոր «թատերաշրջանի» առաջին օրերն իսկ հաստատեցին այն կանխատեսումները, որ մինչև 2018-ի ապրիլը ներառյալ բոլորի ուշադրության կենտրոնում է լինելու նոր վարչապետի հնարավոր թեկնածուի հարցը։ Ընդ որում՝ այս թեման քննարկվելու է հիմնականում ՀՀ գործող նախագահ Սերժ Սարգսյանի և գործող վարչապետ Կարեն Կարապետյանի հետագա ճակատագրի համատեքստում։ Բնականաբար, քաղաքական, փորձագիտական, լրագրողական շրջանակներում այս երկու անձանց նկատմամբ բավականին մեծ ուշադրություն կա։

Մի առիթով ասել եմ, որ ատում եմ բոլոր նրանց, ովքեր կենդանի բռնակալներին թողած, ճիպոտահարում են արդեն հող դարձած բռնակալներին: Եվ ովքեր են ճիպոտահարողները. իսկական ճիվաղներ, որոնք զուրկ են ռեալ բանականությունից, որովհետև քննադատում են այն ամենը, ինչ արժանի է քննադատության, քննադատում են, բայց դրա կողքին չեն տեսնում նաև այն լավը, որ կատարվել է ահավոր վատի կողքին:

Օգոստոսը չզլացավ և իր հուր-դեղին գիրկն առավ երկիրը: Սևանա լիճը դատարկվում էր աչքի առաջ` համաձայն ԱԺ-ի օրենքի: Հրդեհվեց Խոսրովի հնամենի անտառ-արգելոցը, և նրա բախտը կիսեցին Շիկահողի և Խուստուփի անտառ-արգելոցները: Բայց պետք է փաստել, որ վերոնշյալ հրդեհների մասին ՀՀ ԱԺ-ն որևէ օրենք չի ընդունել:

Հետընտրական ամառը, ինչպես և կարելի էր սպասել, բավականին հանգիստ էր, քաղաքական անցուդարձը՝ պասիվ։ Եվ դա բնական է. նույն իրավիճակն ամենուր է ու գրեթե միշտ։ Փաստն այն է, որ քաղաքական կյանքն ունի հատկություն. արձակուրդների շրջանում ակտիվությունն ինչ-որ չափով մարում է, քանի որ հասարակությունը նույնպես իրեն հեռու է պահում քաղաքական գործընթացներից և կարծես որևէ լուրջ ցանկություն չունի հեղձուցիչ տապին նման պրոցեսների մեջ ներգրավվելու։