Այս հրապարակման վերտառության միտքը պատկանում է Ք. ա. 1-ին դարի հռոմեացի մտածող Պուբլիլիոս Սիրոսին, որն էլ իր խորունկ փիլիսոփայությամբ դարձավ ընթերցողին ներկայացվող իմ այս մտահոգության վերնագիրը:

Ամերիկայում տեղս չէի գտնում: 1973 թ. անդամագրվեցի «Համազգայինին», ուզում էի ինչ-որ չափով ներդրում ունենալ հայապահպան ծրագրերում: Երբ սկսվեց Արցախյան շարժումը, իմ հոգում էլ շարժում սկսվեց:

Իհարկե, մեր իշխանությունները, ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո, կարող էին պահանջել, տեր կանգնել հայկական գյուտերին ու հայտնագործություններին, գիտական այդ հարուստ ժառանգությանը, որոնք անգնահատելի արժեք են, բայց, ինչ արած, այդպիսին են եղել մեր իշխանությունները, գերադասել են զբաղվել թալանով, հիմա էլ քաղաքացու տոն են նշում, երկրի հաշվին անուշ-անուշ խորոված են ուտում, թող ուտեն, դրա իրավունքը ձեռք են բերել՝ հասնելով իրենց երջանկության գագաթնակետին:

Ազգը, որը ճակատագրի, պատմության ոլորաններում կորցնում է իր առաքելության գիտակցումը, դատապարտված է անվերջ հարձակման: Իր իսկ ներսից:

Ճանկաթաղի երեխաների երգ ու պարի պարգևած ուրախությունը ցնծության վերածվեց Մարտակերտում, որտեղ նույնպես նշանակալի իրադարձություն էր. միության ծրագրով վերակառուցված կիսավեր երկհարկանի շենքի առջև հավաքվել էին քաղաքի դպրոցականները, ուսուցիչները, շրջանի ղեկավարները, ազատամարտի վետերաններ, ջահել ու ահել մարտակերտցիներ՝ մասնակցելու քաղաքի մանկապատանեկան ստեղծագործական կենտրոնի բացմանը:

Կարելի է ենթադրել, որ Հայաստանում ու հետխորհրդային մյուս երկրներում նույն պատկերն է տիրել, ամենուր գործել են օտարերկրյա գործակալներն ու տեղական կադրերից ձևավորված նրանց «վարձկանները»:

Տարիներ շարունակ Հայաստանի բնակչությունը սպասել է դրական փոփոխությունների, որոնք պիտի գումարվեին դեռևս Սովետից եկած դրական դրսևորումներին, և մենք հայտնվեինք Ոսկի քաղաքում, կապրեինք անհոգ ու երջանիկ: Սակայն այդպես չեղավ, քանզի չգտնվեց մեր Դանկոն, որ պետք է ուղեկցեր ժողովրդին դեպի այդ երանությունը:

1981 թվականին Արտաշատում բացվեց Լենինգրադի «Էլեկտրոնստանդարտ» համամիութենական ԳՀԻ-ի գիտական բաժինը, որը մտնում էր Վալենտին Պրոլեյկոյի ղեկավարած գիտատեխնիկական վարչության կազմի մեջ, նա իմ անմիջական ղեկավարն էր:

Բնական է այն զայրույթի ու զզվանքի ալիքը, որ Հայաստանում առաջ բերեց գենդեր Վաղարշակ-Լիլիթ Հովհաննիսյանի աննախադեպ ելույթը հայոց խորհրդարանում:

Եթե որևէ երկրի սահմանների վրա ռազմական ներխուժման անգամ ամենաթույլ փորձ է կատարվում, ապա հարձակման ենթարկված պետությունը կենտրոնացնում է իր ռազմավարական և մարտավարական ուժերը` հակառակորդին սահմանից հետ մղելու համար։ Այդպիսի դեպքերում օրինաչափորեն հակահարվածն իր ուժգնությամբ մի քանի անգամ գերազանցում է հարձակումը, և դա արդարացված է թե՛ ռազմական, թե՛ քաղաքական օրենքներով։