Ադմինիստրատիվ աշխատանքի մեծ փորձ ունեցող և խորհրդային բյուրոկրատիայի կարևոր դեմքերից մեկը հանդիսացող Ֆադեյ Սարգսյանը գիտեր, որ իր հրամանագրերով ակադեմիայի թղթակից անդամներին ակադեմիկոսի կոչումներ շնորհելով կկարողանա ստանալ իրեն սատարողների մի վճռական թվաքանակ, կճնշի «համբարձումյանական» ակադեմիկոսների դիմադրությունն ու կդառնա ՀՀ Գիտությունների ակադեմիայի միանձնյա կառավարիչը:

Հայտնի է՝ եթե ուզում ես երկիրը քանդել, խարխլիր նրա կայացած կառույցները։ Իսկ սովետական երկրի ամենակայացած կառույցը նրա կրթական համակարգն էր։ Խորհրդային դպրոցն ավարտածի առջև բաց էին արտասահմանյան բուհերի դռները, հատկապես Միացյալ Նահանգներում։

Համոզված եմ, որ 90-ական թվականներին միայն Վիկտոր Համբարձումյանի հեղինակությամբ հնարավոր կլիներ Հայաստանի խնդիրների շուրջը հավաքել հայ գիտնականներին ու տեխնիկական մտավորականությանը և ստեղծված իրավիճակում ճանապարհ հարթել դեպի նոր գիտություն, նոր արդյունաբերություն ու ընդհանուր տնտեսություն՝ հաշվի առնելով ԽՍՀՄ-ում ստեղծված բարդ քաղաքական իրավիճակն ու պատերազմական դրությունը: Իհարկե, Ֆադեյ Սարգսյանը ևս Խորհրդային Հայաստանի կարևոր դեմքերից էր։

Եթե ինձ հարց տային, թե որն է եղել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կողմից Հայաստանին ու հայ ժողովրդին հասցված ամենանենգամիտ հարվածը, ապա ես առանց վարանման կասեմ. դա ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիայի գլխատումն էր:

Հիմա փորձեմ ներկայացնել Խորհրդային Հայաստանի ուսումնական հաստատություններում տեղի ունեցած զարգացումների գեղադիտակը: Հայրս՝ Նորայր Համազասպյանը, սովորել է Երևանի պետական համալսարանի երկրաբանական ֆակուլտետում, ընդունվել է պատերազմից առաջ, եղել է Ստալինյան թոշակառու, ավարտել է պատերազմից հետո (արանքում ֆաշիստներից ազատագրել է Ղրիմը):

«Իրատեսի» այս տարվա 8, 9, 10 համարներում ես ներկայացրել եմ Հայաստանի տնտեսական զարգացման հնարավորությունների մասին «Գալիք» կուսակցության մոտեցումները: Հնարավորինս հիմնավորելով դրանք` մենք հույս ունեինք, թե որևէ լրատվամիջոցում, լինի տպագիր կամ էլեկտրոնային, թեկուզ որևէ, լավ կամ վատ, վերաբերմունքի կարժանանանք. կքննադատեն, կընդդիմախոսեն, կպախարակեն:

Պոլիտեխնիկի ասպիրանտների հարցը պարզ է, տեսնենք, թե ինչ ենք ունեցել ուսանողական ճակատում: Անցած ամռանը փողոցում ինձ մոտեցան մի տատիկ ու պապիկ՝ իրենց թոռան հետ:

Գրելիքս ինչու՞ հենց այսպես, ինքնաբուխ վերնագրվեց։ Անունները արդյոք պայմանակա՞ն են, թե՞ կան կոնկրետ ազգանուններ, և կրողները գործող անձինք են։ Կոնկրետանանք։ Առաջինը ազգային գրադարանի տնօրեն Սարիբեկյանն է, երկրորդը՝ ազգային ակադեմիական թատրոնի տնօրեն Մկրտչյանը։

Մհեր Մարկոսյանի ինստիտուտի հետ մեր խնդիրները «СИН-1» սեղանով չավարտվեցին, չվերացան: Մինչ այդ այսպիսի մի պատմություն էր տեղի ունեցել: 2008 թվականին Երևանի Մաշտոցի 54 շենքի բնակիչները կոլեկտիվ նամակ էին հղել՝ ինձ խնդրելով մասնագիտական գնահատական տալ իրենց շենքի հարևանությամբ տեղադրվող «ԱրմենՏելի» անտենայի վերաբերյալ:

Մեր ունիկալ օպտիկական սարքը երկար ժամանակով մնաց անտեր՝ 5-րդ կորպուսի միջանցքում, մինչև որ եկավ «Պոլիտեխնիկի» նոր ռեկտոր Արա Ավետիսյանը (այժմ արդեն ՀՀ նախագահի մրցանակակիրը) ու 20 հազար դոլար արժողությամբ թանկարժեք սարքը տվեց «Կապի միջոցների Երևանի ԳՀԻ» ՓԲԸ-ին՝ առանց աճուրդի ու պաշտոնական այլ ձևակերպումների ու ձևականությունների, որը պարտադիր էր ՀՀ ԿԳ նախարարությունից դուրս կատարվող գործարքների համար: