Շարադրությունը, լիրիկան, սուտը, մեղադրանքները դնենք մի կողմ. ի վերջո պետք է հասկանալ, թե ԱԺ վերջին, հայտնի նիստում ի´նչ ասաց կամ ի´նչ էր ուզում ասել Նիկոլը։ Պետության համար սա է կարևոր։
Ի՞նչ հայրենիքի կորուստ:
Ի՞նչ Հայաստանի թուրքացում:
Ի՞նչ եք նախորդ դարի Արդիբաշի օբշչի անլույս վագոնում սխալմամբ բռնաբարվող 18 տարեկան աղջկա նման ձեններդ գլուխներդ գցել:
Ամո՛թ է:
Թե բա՝ «ցեղասպանության 1,5 միլիոն զոհերի ցանկը կազմեք»: Էրդողանը չի ասում, չէ, Նիկոլն է հանձնարարել ու սրա մասին հրապարակավ հայտարարել: Ջոկում եք, չէ՞, թեման ոնց է խուրդում Ապրիլի 24-ին ընդառաջ ու հերթական սրբապղծությունը կազմակերպում...
Պետք է հաշտվել այն մտքի հետ, որ եթե դու ուժ չունես, ապա ուրիշների կրիտիկական որոշումներին խառնվելու փորձերը անմիտ ու պատրանքային են, քանի որ հզորների պայքարը միմիայն մերկապարանոց շահով է կառավարվում։
Վերջին շրջանում բազմիցս տարբեր իրավիճակներում բոլորս համոզվել ենք (թերևս, շատերդ կհամաձայնեք), որ այն հարցերը, որոնք Ալիևն ինքը չի կարողանում լուծել և որոշակի խնդիրներ ու դիմադրություն է նկատում, հարթեցնում ու լուծում է Նիկոլի միջոցով...
Զարմանալի ոչինչ չկա այն բանում, որ բոլոր լուրջ երկրները մտածում են իրենց գլոբալ շահի ապահովման մասին, ներառյալ՝ իրենց անվտանգությունը, բարգավաճումը, մարդկանց կյանքի որակը և այլն։
Բրյուսելում՝ ինչպես Գրանադայում։ Ապրիլի 5-ին Հայաստանի ձևական մասնակցությամբ բանակցում էին Արևմուտքը, Թուրքիան ու Ադրբեջանը։ Բանակցում էին Հայաստանի վրա, Ռուսաստանի ու Իրանի դեմ (Արցախի թեման փակ էր, քանզի այդ հարցով հավաքվել էին 2022-ի հոկտեմբերի 6-ին Պրահայում ու մեկ տարի անց համատեղ ուժերով էթնիկ զտում իրականացրել)...