Կպաշտենք Ռոբերտին և կհայտնվի նորը, որ կգոռա. «Տավուշի գյուղերը հանձնողի մերը…»

Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել:

Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել;

Ապրիլը մեր ազգային ցավի և ողբերգության ամիսն է, և եթե այլ ազգերին այն բերում է ծաղկած դաշտեր ու փթթուն գունավառ այգիներ, մեզ այն բերում է գիշերամայրերի դիվական քրքիջով լեցուն մթնշաղ, ծծմբահամ արյան գետեր և ողբ՝ անդադար, անվերջանալի։ Թուր Կեծակին ճոճող և Նարեկ կերտող ազգս հանկարծ դեմքին քաշեց սգավորի սև քողը՝ մոռանալով իր արարչական և մարտական անցյալը։ Սակայն ապրիլը նաև հույս է, որ կգա մայիսն իր հաղթանակներով, և ապրիլյան այս երկրորդ օրը այդ հույսի կանթեղն է վառում երկու անգամ։

Պարզապես այսօր Սողոմոնն է ծնվել։

Պարզապես այսօր Ռոբերտի նռնակն է պայթել։

Հայի այս տեսակը՝ վրիժառուն ու անձնուրաց մարտիկը, այսօր մեր փրկության գրավականն է։ Այսօր Սողոմոնը պիտի լինի պաշտամունքի առարկա, քանզի Սողոմոնի գնդակն է ծնել Ռոբերտի նռնակը։ Կպաշտենք Ռոբերտին և կհայտնվի նորը, որ կգոռա. «Տավուշի գյուղերը հանձնողի մերը…»։ Կպաշտենք Սողոմոնին և մի օր էլ վրեժի կերոն աչքերով մեկը կհայտնվի մեր ներքին թուրքի առջև, և կկրկնվի 1921 թվականի մարտի 15-ը…

Գրիգորի ՊՈՂՈՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ