Ովքե՞ր են իրականացնելու երևանցիներին տրվող շռայլ խոստումները

Ընտրելու և ընտրվելու իրավունքը, ընդհանրապես քաղաքական ազատությունները լավ են, եթե ճիշտ են կիրառվում: «Ճիշտ» հասկացությունն էլ, իհարկե, հարաբերական է, նույն իրողությունը մեկ տեսանկյունով դրական բան է, մեկ այլ տեսանկյունով՝ հանցագործություն:

Միապետական մտածելակերպի և քաղաքական վարքի կողմնակիցների համար ազատ ընտրությունները հակապետական են, այսպես են մտածում, օրինակ, Սաուդյան Արաբիայում: Հիմա ի՞նչ եմ ուզում ասել. ընտրությունների մարաթոնը կամ դրա դոզան շատ-շատ է մեր փոքր երկրի համար: Հիշեցնեմ ՝ 2017, 2018, 2021 թթ.- խորհրդարանական, 2018 և 2023 թթ. Երևանի ավագանու ընտրություններ: Եթե նկատի ունենանք, որ մայրաքաղաքային ընտրությունները ևս համապետական-քաղաքական նշանակություն են ստացել , կստացվի յոթ տարվա մեջ հինգ ընտրություն, գրեթե տարի ու կես ինտերվալով: Լավ է, որ նախագահականը մեջտեղից դուրս եկավ: Ինչ ռեսուրսներ, ժամանակ և էներգիա ենք ծախսում ընտրությունների վրա՝ բոլորս էլ պարզ տեսնում ենք: Կարող եք նայել պետական բյուջեից հատկացվող գումարները և նվիրատվությունները: Կատակով ասեմ, որ, եթե մի տեղ հավաքեինք՝ ատոմային ռումբ կառնեինք: Եթե ես ապրեի անվտանգ տարածաշրջանում գտնվող երկրում, ասենք , Շվեդիայում, բնականաբար երբեք նման մտորումներ չէի ունենա, որվհետև դա կլիներ անբնական և անհասկանալի: Բայց պատերազմական վիճակում գտնվող երկրում, որտեղ գոյապահպանության հարց պետք է լուծել և ոչ թե վայելել քաղաքական ընտրությունների «բարիքները» ընտրությունների մարաթոնը շատ մտահոգիչ է: Ավելի լավ է ունենալ պատասխանատվության և հաշվետվության շատ կոշտ կառավարման համակարգ, որն ավելի համահունչ կլինի հեղհեղուկ անվտանգային միջավայր ունեցող երկրին, քան թե Վենետիկյան հանձնաժողովի դեղատոմսերով մայրաքաղաքային թվացյալ ինքնակառավարում: Եթե վերհիշենք հետխորհրդային տասնամյակները, ապա կտեսնենք, որ Հայաստանում երբեք էլ չի եղել այնպիսի իրավիճակ, երբ մայրաքաղաքի քաղաքապետ դառնար ոչ իշխանական թեկնածուն. ով էլ դարձել է ընդդիմադիր, դիմացել է մի կարճ ժամանակ, ինչպես՝ Հայկ Մարությանը: Եվ դա բնական է, որովհետև քաղաք-պետություն դարձած երկրում, մայրաքաղաքին չտիրապետելու պարագայում, իշխանությունը դառնում է թղթե շերեփով զինվոր: Մեկ այլ դիտարկում ևս: Շատ անգամ, մասնագիտական աշխատանքի ընթացքում, հանդիպել եմ մի ընդօրինակելի և դրական իրողության: Նախագահի, վարչապետի, նահանգապետի և քաղաքապետի թեկնածուները ներկայացնում են իրենց կառավարության նախարարների կամ տեղական կառավարման մարմնի ղեկավար թեկնածուներին, որովհետև ընտրողները պետք է տեղեկացված լինեն ապագա պաշտոնյաների մասին: Ցուցակի առաջին համարի ով լինելը, իհարկե, շատ կարևոր է, բայց դա դեռ որոշիչ չէ: Առաջին համարը կարող է լինել արժանի թեկնածու, բայց կառավարումը մեկ մարդու ուժերից վեր է, և այդպես է եղել միշտ, բոլոր ժամանակներում: Ինձ, օրինակ, շատ է հետաքրքրում, թե ովքեր են լինելու փոխքաղաքապետերը, ինչ մասնագիտական փորձ և կարողություններ ունեցող մարդիկ են ղեկավարելու այս կամ այն ոլորտը, որն է այդ մարդկանց բարեվարքության ապացույցը՝ ըստ իրենց անցած կառավարման փորձի և կրթական մակարդակի: Կադրերն են որոշում ամեն ինչ, կապ չունի քաղաքական համակարգը և ժողովրդավարությունը: Կատարյալ ժողովրդավարության պայմաններում էլ խիստ կուսակցականացված կադրային քաղաքականությունը կարող է դառնալ լավագույն ծրագրերի տապալման պատճառը: Հիշեցի ոչ վաղ անցյալի մեզ մոտ ծնված հայտնի արտահայտությունը, «Պոլի փեդ լինի, բայց մեզնից լինի»: «Պոլիփեդիզմն» է, իմ խորին համոզմամբ, մեր անհաջողությունների հիմնական պատճառը:

Թող ինձ ներեն ընտրարշավում ներգրավված թեկնածուները (որևէ հետին միտք չունեմ, մասնագիտական կարծիք եմ հայտնում), դեռ ժամանակ կա, ներկայացրեք ձեր գործադիր կազմը. ովքե՞ր են իրականացնելու երևանցիներին տրվող շռայլ խոստումները:

Գարիկ Քեռյան

Մեկնաբանություններ