Մի առիթով, բավական հանգամանալից և դետալավորված զրույցի ժամանակ (լի պատմական օրինակներով, փաստերով և ներկայիս միջազգային զարգացումներով),
երբ արմատական արևմտամետ և երդվյալ հակառուս քաղաքական զրուցակցիս հիմնավորեցի, թե ինչ աղետ կարող են բերել պետության և ազգի գլխին անպատրաստ և դիլետանտ քաղաքական ռևերանսներն ու խաղերը (արևմուտքի և հյուսիսի միջև), զրուցակիցս շատ ազնիվ հարցրեց.
-Բա ի՞նչ անենք, չփորձե՞նք:
Պատասխանեցի.
-Ազգովի բազմիցս փորձել ենք, վերջինն էլ 2018-ին փորձեցինք (այլ շղարշով մատուցված), արդյունքն ակնհայտ աղետալի է: Հերիք չէ՞:
Փաստորեն, զարգացումները ցույց են տալիս, որ հերիք չէ: Պատմությունից (հայոց և միջազգային) ոչ մի դաս չենք քաղել, պետությունն էլ դարձրել ենք փորձադաշտ քաղաքական խեղկատակների, անբարոյականների ձեռքերում:
Այնպես որ, ամեն բան օրինաչափ է:
Հ.Գ. Ցավն այն է, որ այսօրվա հրահրողներն աղետի ժամանակ առաջինն են փախչելու՝ կաշիները փրկեն: Անհայրենիքի համար ի՞նչ տարբերություն, թե որտեղ է ապրելու: Միայն թե լափը տեղը լինի: