Քլինթոնն ու դիվերսիան միասին «եկան», միասին «գնացին»: Եթե Սիրիայում իրավիճակն այսքան լարված ու Ռուսաստան-Նահանգներ հարաբերություններն այսպես «վերաբեռնված» չլինեին, կարելի էր կարծել` գերտերությունները հայ-ադրբեջանական դիվերսիաների, շփման գծի «տաքացման» առնչությամբ ունեն այնպիսի «փակ» որոշում, ինչպիսին «կար» Վրաստանի, այն է` Օսիայի ու Աբխազիայի դեպքում:

Եվրոպա-թուրքական հարաբերություններում առավել կարևոր խնդիրը դարձյալ Թուրքիայի անդամակցությունն է Եվրամիությանը: Թեև մաքսատուրքերի մասին համաձայնագիրը և Եվրամիության ու Թուրքիայի միջև կնքված մյուս համաձայնագրերը համագործակցության և Եվրոպական ընկերակցության հետ հարաբերություններում առավելություններ ստանալու լայն հնարավորություններ են ընձեռում Թուրքիային, այդուամենայնիվ, այն ձգտում է Եվրամիության լիարժեք անդամ դառնալ:

Վերջերս աշխարհի լրատվամիջոցներում տեղ գտավ շատ հետաքրքրական և հեռուն տանող հետևություններով մի լուր: Ըստ այդմ, ինչպես հայտարարել է ՈՒկրաինայի էներգետիկայի և ածխարդյունաբերության նախարար Յուրի Բոյկոն, «ՈՒկրաինան Ռուսաստանին գազի համար վճարում է հինգ անգամ ավելի, քան այն արժե ԱՄՆ-ում», և, համապատասխանաբար, մոտ ժամանակներս Կիևն ամերիկյան իշխանությունների հետ քննության կառնի հեղուկ գազի ներմուծման հարցը:

Քլինթոնի տարածաշրջանային այցի ողջ սխեման բացահայտվեց Ադրբեջանում և Թուրքիայում:

Մենք, այո, կարող ենք ամառային ընդարմացումի մեջ հանգիստ առնել, բայց մենք մենակ չենք: Աշխարհում: ՈՒ աշխարհն էլ, ընդհանրապես, միշտ անհանգիստ է: Միշտ էլ գտնվում է ինչ-որ մեկը, որ բացում է Պանդորայի արկղը, իսկ այնտեղ, հայտնի է, անդորր չկա, կա ավերում: Բայց քանի դեռ Պանդորայի արկղը բացված չէ, այլ ընդամենը կիսաբացվում է, հավաքենք մի հակիրճ խճանկար:

ՆԱՏՕ-ի վերնախավը հիանալի հասկանում է, որ ո՛չ Կենտրոնական Ասիայի, ո՛չ բալթյան երկրներին ներկայումս Մոսկվան չի սպառնում. Ռուսաստանն առաջնահերթ այլ խնդիրներ ունի և խիստ սահմանափակ ռազմաքաղաքական ներուժ։ Այդ պետությունները շահագրգռված են տնտեսական օգնությամբ, ինչը կարող են ստանալ ՆԱՏՕ-ին անդամակցելով:

Մի հետաքրքիր օրինաչափություն. ամեն նոր դար մարդկությունն սկսում է ոչ միայն աշխարհի նոր վերակառուցման փորձերով, այլև սպանության միջոցներն է՛լ ավելի կատարելագործելու ձգտմամբ: Հատկապես, երբ խոսքը պատերազմ մղելու լայնընդգրկուն միջոցների մասին է: Բայց ոչ ոքի համար գաղտնիք չէ, որ պատերազմը միաժամանակ առաջադիմության շարժիչ ուժ է:

Ամառը սկսվեց: Արձակուրդային ամառը: Շոգ ամառը, որը, արևից ու փոշոտ քամիներից բացի, երևանցիներիս խոստանում է տաղտուկ ու անդորր: Քաղաքական` հաստատ: Ասվածը` հնչեց, արվածը` փաստ է: Մնացածը կերևա աշնանը:

Շուտով մեկ տարի կլինի, ինչ Մոսկվայի ու Բաքվի միջև լուրջ կրքեր են բորբոքվել Գաբալայի ռադիոտեղորոշիչ կայանի շուրջ: Մինչ ռուսները բանակցությունների ավարտի վերջնաժամկետ են հայտարարել այս տարվա հունիսը, «բաքվեցի ռազմավարները» շարունակում են չարարկել (ի չարը գործադրել) դա իրենց հաղթաքարտով:

Այն բանից հետո, երբ ԱՄՆ-ը որոշեց Հարավային Կովկասի տարածաշրջանային հակամարտությունների պատասխանատվությունը թողնել Եվրամիությանը (ինչն առավել որոշակիորեն արտացոլվեց ղարաբաղյան հարցի առնչությամբ), որոշ ժամանակ եվրոպական կառույցները փորձում էին ԱՄՆ-ին ցուցադրել իրենց ընդունակությունը` ավելի արդյունավետ ազդեցություն գործելու Հարավային Կովկասի պետությունների, նախ և առաջ Հայաստանի ու Ադրբեջանի վրա: