Ճապոնիայում պատերազմի ժամանակ այս տղան մահացած եղբորը մեջքի վրա է տարել, որպեսզի հողին հանձնի եղբորը։ Զինվորներից մեկը նկատեց նրան ու խնդրեց դեն նետել այս մահացած երեխային, որ չհոգնի։

ՀՀ ԱԺ նիստերին հետևող քաղաքացիներն արդեն չեն զարմանում, երբ օրենսդիր բարձրագույն մարմնում ապտակում են մեկմեկու, կամ սիլլա քաշում։ Եթե նախկինում նման վարքագիծը բնորոշ էր անկիրթ, ագրեսիվ արարածներին, ապա ներկա ԱԺ-ում դրա մենաշնորհը փոխանցվել է իբրև կրթված, իբրև հանդուրժող երիտասարդ թափթփուկների, որոնցից և ոչ մեկը ռինգ կամ մրցագորգ չի գա կոնկրետ հրավերքի դեպքում, որովհետև ինքը փոքրոգի, քսի տրվող տուզիկ է ընդամենը, որը առյուծ է կտրել ԱԺ ներկա ընդդիմադիր կիսականացի խմբակցությունների ֆոնի վրա։

Շիրվանզադեն իր «Կյանքի բովից» հուշագրությունում գրում է․ «Նյութական կողմից այնքան էլ ապահով չէի: Դարձյալ գրականությունն էր իմ ապրուստի քիչ թե շատ կայուն աղբյուրը: Բայց որդիներիս կրթությունն ապահովված էր:

Մարաղայում հայ կանանց մերկացրել, ձեռնաշղթաներ էին հագցրել ու սկսել ոտքերը սղոցել։ 1992 թվականի ապրիլի 10-ին, ադրբեջանական նախիրը, յաթաղանները ձեռքին, Մարաղայում հայի սպանդ կազմակերպեցին։ Մարդկանց ողջ-ողջ այրում էին, սղոցում ոտքերն ու ձեռքերը, գնդակահարում՝ չխնայելով կանանց ու երեխաներին։ Սումգայիթում հղի կնոջ որովայնն էին պատռել ու նորածնին սպանել։ Նույնը՝ Բաքվում և Ադրբեջանի հայաշատ բոլոր բնակավայրերում։

Հարցազրույցներից մեկի ժամանակ Բիլ Գեյթսին հարցնում են. -Աշխարհում կա՞ մարդ, որ ձեզանից հարուստ է:

Իշխա՛ն, թշնամիները իմացուցին մեզ, որ արդեն աքսորանքի ճանապարհին վրա մեռած ես…

Գրիգոր Զոհրապը բացառիկ ինքնատիպ, նորարար և ժամանակի առաջընթաց ոգու դրոշմը կրող մեծ արվեստագետ էր, որը մնայուն արժեքներով հարստացրեց մեր գրականությունը։ Լայն է նրա մտահորիզոնը․ գրականություն, իրավագիտություն, հրապարակախոսություն, քննադատություն, մանկավարժություն․․․

Զգո՜ւյշ, զգո՜ւյշ։ Եթե Եվրոպան է, որ կհնչեցնե այլասերումի ահազանգը, մի մոռնաք, որ այդ սարսափելի ախտը ամենեն առաջ մե՛ր ցեղին կսպառնա՝ իբրև հին ցեղի մը։

Հունիսի 23-ին Սուրբ Աննա եկեղեցու բակում տեղի ունեցած հանդիպումը նշանավորվեց Բագրատ Սրբազանի խորիմաստ ելույթով, որի հիմնական ուղերձը արդի քաղաքական իրականության մեջ ազգային պայքարի հիմքերը վերաիմաստավորելու անհրաժեշտության մատնանշումն էր...

Մեր ժամանակներում մարդկանց բարեկեցության շեշտակի աճն ու լավ կյանքի համն առնելը բերել են մարդկության պատմության մեջ որակապես նոր երևույթի, այն է՝ կյանքի գնով զոհողության գնալը ավելի ու ավելի անիմաստ համարելը, որի անմիջական հետևանքներից է բարեկեցիկ երկրներում զինվորական ծառայության պարտադիր չլինելը։