Համաձայնեցի պայմանով`իմ այցելության դեպքում մերոնց տանը ոչ մի օտար շունչ չպիտի լինի, քանզի մենք այն ոչ մեկի չենք վաճառել ու մեր օրինական սեփականության տերն ենք և «кадастр»-ի թուղթ» ունենք

2006-ի սեպտեմբերին Բաքվում հրավիրված էր ԱՊՀ պետությունների անվտանգության ու հատուկ ծառայության ղեկավարների խորհրդի հերթական նիստը: Հանրապետության ղեկավարության կողմից որոշվեց, որ հայաստանյան պատվիրակությունը ներկայացված կլինի երկու անձով` ՀՀ ԱԱԾ տնօրենի 1-ին տեղակալ, գեներալ-մայոր (հետագայում` գեներալ-լեյտենանտ) Հրաչյա Հարությունյան ու սահմանադրական կարգի պահպանման և ահաբեկչության դեմ պայքարի գլխավոր վարչության պետի տեղակալ, գնդապետ Հրանտ Եպիսկոպոսյան (հետագայում նույնպես գեներալ-լեյտենանտ):

Հետաքրքրական էր պատվիրակության կազմի ընտրությունը: Բանն այն է, երկուսս էլ Արցախյան պատերազմի մասնակիցներ էինք (գեներալ Հարությունյանը կռվի ժամանակ ղեկավարում էր ԱԱԾ հատուկ ջոկատը), ու երկյակի նման ընտրությունը կարծես ադրբեջանական կողմին նետված մարտահրավեր էր` արված հստակ դիտավորությամբ:

Քանի որ Ադրբեջանի հետ չկար հաղորդակցության ուղիղ կապ, մենք մեկնեցինք Մոսկվա, այնտեղից Ռուսաստանի անվտանգության դաշնային ծառայության ինքնաթիռով բանակի գեներալ, СОРБ-ի պետ Նիկոլայ Պլատոնովիչ Պատրուշևի հետ ուղևորվեցինք Բաքու:

Այդ փուլում Ադրբեջանի պետանվտանգության նախարարությունը գլխավորում էր գեներալ-գնդապետ Մահմուդովը, ով կոռուպցիոն սկանդալի պատճառով հետագայում հեռացվեց աշխատանքից:

Բաքու ժամանելու առաջին իսկ պահից տպավորություն էր, որ մենք ֆիզիկապես բացակայում ենք: Մեզ անհատապես ամրակցված անվտանգության աշխատակիցների ջանքերով մենք ամբողջովին մեկուսացած էինք շրջապատող իրականությունից: Ադրբեջանական կողմը դա բացատրում էր նրանով, որ քայլերը ձեռնարկված են մեր դեմ իրականացվելիք հնարավոր մահափորձը կանխելու համար:

Մեզ արգելված էր տեղաշարժը նաև հյուրանոցային համալիրով, մասնակցությունը խորհրդակցության շրջանակներում անցկացվող միջոցառումներին, հանվել էինք նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ հանդիպման մասնակիցների ցուցակից և այլն, և այլն: Սակայն այս կարգի ստորացումները հակակշռվում էին մեր փաստացի հաղթական կողմ լինելով, ինչը, ցավոք, ապաշնորհ կերպով կորցրեցինք, մինդեռ Արցախյան առաջին պատերազմում հաղթած երկրի ներկայացուցիչներ էինք, և դրանով ամեն ինչ ասված էր:

Սակայն այսուհանդերձ ադրբեջանական կողմը հղացել էր մի բան, որով կամեցել էին առանձնակի դաղել մեզ, իսկ եթե ավելի որոշակի, մասնավորապես ինձ` նկատի ունենալով խոշոր հաշվով արցախյան իմ ծագումը` ես արմատներով Գարդմանից եմ:

Ընթրիքներից մեկի ժամանակ մեր սեղանին միացավ Ադրբեջանի հակահետախուզության պետը, ով նախ կիսվեց Արտաշատում ունեցած բանակային ծառայության մասին հուշերով ու, ասես հենց այնպես, հարցրեց` չէի՞ կամենա արդյոք գնալ Գանձակ, տեսնել պապենական տունս:

Ես առանց հապաղելու տվեցի համաձայնությունս, սակայն պայման դնելով` իմ այցելության դեպքում մերոնց տանը ոչ մի օտար շունչ չպիտի լինի, քանզի մենք այն ոչ մեկի չենք վաճառել ու մեր օրինական սեփականության տերն ենք և «кадастр»-ի թուղթ» ունենք։

Հասկանալի է, որ զրուցակիցս հրաժարվեց իր առաջարկի իրականացումից:

Միաժամանակ ակնհայտ էր, որ խորապես էին ուսումնասիրում մեզ, սակայն կոպիտ էին աշխատում, չափազանց կոպիտ:

Հրանտ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ