Եթե հային ասես, որ պետք է 20 տարի աշխատի, բայց իր աշխատանքի արդյունքը կվայելեն իր սերունդները, կասի. «Բա ե՞ս»։
Եթե հային ասես, որ պետք է 6 ամիս բողոքի, հանրահավաքների մասնակցի, որ Հայաստանում կայանա քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտը, կասի. «Բա ինձ դրանից ի՞նչ»։
Եթե հային ասես, որ պետք է տասնյակ տարիներ անմնացորդ նվիրի իրեն Հայկական պետություն կառուցելուն, որ այլևս ոչ ոք չկարողանա կապիտուլյացիա ստորագրել տալ, կասի. «Բա ինձ դրանից ի՞նչ»։
Ու նման բազում խնդիրներին նման կերպ նայելով, իհարկե չի մոռանա բարձրաձայն հայտարարել, որ պետք է դառնանք Շվեյցարիա, Ֆինլանդիա կամ Իսրայել։
Եթե թվարկածս երկրներում բոլորը մտածեին մեզ նման, նրանք այսօր կլինեին Հայաստան կամ չէին լինի։
Էլիտայի խնդիրն է բոլոր ժամանակներում բարձրացնել ազգաբնակչության մտածելու ունակությունը։
Ոչ մի երկրում, ժողովուրդն ինքն իրեն չի վեր կացել և չի որոշել, որ ամեն տարի, մեկ ամիս ժամկետով, պետք է պաշտպանի իր երկրի սահմանները, մինչև 50 տարեկան դառնալը։
Արա Կարանյան