Ռուսաստանում քաղաքագիտական, փորձագիտական հանրություններ շատ կան, սակայն դրանց մեջ Իզբորսկյան ակումբ կոչվածը առանձնանում է մի յուրահատկությամբ: Այս ակումբի անդամները գերազանցապես կոնսերվատիվ-նացիոնալիստական ուղղության ճանաչված մասնագետներ են (ընդ որում՝ ոչ միայն ռուս), որոնք խորանում են Ռուսաստանի ներքին ու արտաքին քաղաքականության հարցերի մեջ` իրենց վերլուծություններում ու մոտեցումներում բացառապես ելնելով ռուսական պետականության, ավելի կոնկրետ` կայսրապետության շահերից:

Մոլորակը չափուձևել փորձող ուժերը գիտեն, թե ինչ են անում: Եթե մինչ այժմ դրսի հետ կնքվող պայմանագրերը իրենց փուլային դանդաղ ընթացքի մեջ հնարավորություն էին ընձեռում դրանց խիստ անընդունելի պայմանների դեմ ընդդիմանալու փորձեր անել, հիմա այնպիսի հախուռն և միանգամից են կնքման իրավունքի հավակնում, որ պարզապես ոչ ժամանակ, ոչ էլ դրան հավասար ուժ կա՝ որևէ բան ձեռնարկելու համար:

Հրե աքաղաղը նախատոնական կրակ է շաղում վաճառասեղանների վրա, գնապիտակները պարզապես դաղում են, ամեն բան կրակի գնի է։

Ամանորի և Սուրբ ծննդյան տոների՝ ասես ժամանակից և իրականությունից մի քիչ կտրող և հեռացնող խորհրդի լույսը այս օրերին ներկա է յուրաքանչյուրի հոգում: Մեծ, թե փոքր, հարուստ, թե ոչ, նույն խոհերի հորձանուտի մեջ են:

Հայտնի Լի Կուան Յուն Սինգապուրի վարչապետն էր: Մարդ, որն ընդամենը 20 տարում Սինգապուրը դարձրեց օրենքի երկիր, ծաղկած երկիր, անկոռուպցիոն երկիր: Երբ 2008 թվականին ընտրվեցի Այգեստանի գյուղապետ, լցված էի իմ գյուղը շենացնելու Լի Կուան Յուի օրինակով: Հաղթանակից հետո, գյուղացիներիս ասացի, թե ինչ կատարվում է երկրում, մեզ չի վերաբերում, ով որքան է թալանում, մեր հարցը չէ:

Մարդկանց տեսակ կա, որին կարելի է անվանել «ամեն ինչից` մի քիչ», և որին պատկանում է Սոկրատ Հովսեփյանը: Ես էս մարդուն մի անգամ հրապարակավ ասել եմ, որ իրեն չեմ պատասխանելու, և պատճառն այն էր, որ «մի քիչ» դեմագոգ է, իսկ նման մարդկանց հետ լուրջ բանավիճելն անիմաստ է:

Այս օրերի թարս ու շիտակ իրար խառնած երթում ոչ ոքի չես զարմացնի՝ անարժեքն արժեքի տեղ անցկացնելով, սուտը՝ ճշտի, անարդարությունը՝ արդարության… Այդ ամենն այնքան է կյանքի նորմ դարձել, որ երեկվա անհաշտներն էլ արդեն նախկինում իրենց համար մերժելի կողմն են անցել, ու ստվարանում է այն, ինչը պետք էր արմատախիլ անել մեր կեցությունից:

Օր կամ շաբաթ չի լինի, որ Հայաստան երկրի բարձրագույն իշխանական կառույցները հարգելի հպատակներին չավետեն իրենց և միջազգային հանրության միջև ձեռք բերված հերթական աննախադեպ ձեռնարկի մասին, ինչի շնորհիվ է՛լ ավելի կբարելավվի ՀՀ տնտեսական միջավայրը, կբարեփոխվեն մեր կենցաղն ու առօրյան, կյանքը դրախտի կվերածվի։

Ժամանակակից աշխարհի քաղաքակրթության հիմքը դրվել է Հունաստանում: Հունաստանն է օրրանը փիլիսոփայության, ճարտարապետության, բժշկության, գրականության, ռազմարվեստի, իրավագիտության և շատ այլ արժեքների:

Տե՜ր իմ Երկնավոր, ինչպիսի հեքիաթային հմայք ունի արծաթածածկ ձնաթումբը, երբ ծագում է կարմիր արևը: Իսկ ձյան հյուսքերով պճնված կանաչ եղևնին մի՞թե ինքնին մի չքնաղ ձոներգ չէ՝ ուղղված հայոց աշխարհին: Եվ ահա երկիրն այսօր լիաբերան զմայլվում է ձնաթմբով ու եղևնիով՝ նախ իր դղյակի բյուրեղապակե պատուհանից, այնուհետև, ինչ խոսք, յուր վագոն-տնակի թաղանթապատ լուսամուտից: