Գեներալի հրավերը ես ընդունեցի ու մի քանի անգամ մասնագիտական զեկույցներ կարդացի Ժուկովսկու անվան ռազմաօդային ակադեմիայի կուրսանտների համար: Այդտեղ էլ ծանոթացա իմ դիսերտացիայի ապագա ընդդիմախոս, ակադեմիայի ամբիոնի պետ, պրոֆեսոր, գնդապետ Պավել Դավիդովի հետ:

Դժվարանում եմ բացատրել, թե ինչու են մեր ընթերցողները սրտին այդքան մոտ ընդունում իմ պատմությունները, զանգահարում են, բազմաթիվ ուղղորդող ու օգտակար խորհուրդներ են տալիս, փորձում են մոռացված ինչ-որ ելքեր ցույց տալ, որոնց պարագայում ԽՍՀՄ-ը կարող էր չտրոհվել ու չկործանվել, բոլորը «happy end»-ի սպասում են, միգուցե Խորհրդային Միությունը վերադառնա, հարություն առնի ու արդեն գնա ճիշտ ճանապարհով, միգուցե: Հնարավոր եմ համարում, որ կայսրությունը քանդելու ծրագիրը միայն քանդելու համար չէր, հնարավոր է, որ դրան հետևելու էր ԽՍՀՄ-ի վերականգնման, տարածքների վերամիավորման ծրագիրը, ինչի մասին վերջերս հստակորեն արտահայտվեց Պուտինը, երբ խոսում էր ուկրաինացիներին ռուսական անձնագրեր տրամադրելու թեմայով:

Քթի տակ երգում էր, բառեր չկային կամ չէին հասկացվում, իր համար երգում էր ու եղեգնուտի մեջ բադի ձվեր էր որոնում: Բոլորն ասում էին` այդտեղ երբեք բադեր չեն եղել, ուրեմն ձվեր էլ չեն լինի, թող ճիշտն ասի` ի՞նչ է թափառում եղեգները ջարդելով: Ամեն օր բոլորը սպասում էին, որ նա խրվելու է ճահճուտը ու չի կարողանալու միայնակ դուրս գալ և օգնության է կանչելու, իսկ իրենք հարցնելու են` բադի ձվերը գտա՞ր, ցույց տուր:

Քաղաքական անհասկանալի իրավիճակ է Հայաստանում. խոսքը արտաքին քաղաքականության մասին է:

Բանականությունը չկորցրած ցանկացած մեկը չի կարող չհասկանալ, թե ինչ ճակատագրական հետևանքներ կարող է ունենալ Արցախում ներքին լուրջ բախումը՝ բնակչության մի մասին իշխանությունների դեմ հանելով կամ բնակչության մի մասին մյուսի դեմ հանելով:

Էդիկ Պետրոսյանի մոտ չանցան նաև իմ ծանրակշիռ փաստարկներն առ այն, որ ոչ կոնտակտային տեստային ստուգման համակարգի ներդրումը նոր հնարավորություններ կբացի դիոդների և միկրոսխեմաների արտադրությունների համար, կլուծվի 2Д-906ВП (военная приемка), 2Д-906 ОС (особо стабильные) հատուկ պատասխանատվության կիսահաղորդչային սարքերի հուսալիության խնդիրը, որ Աբովյանի դիոդները դուրս կգան նախարարության ոչ հուսալի արտադրատեսակների ցանկից, որ հուսալիությունը միանգամից կբարձրանա, տույժ ու տուգանքներց կազատվեք:

Այս հրապարակման վերտառության միտքը պատկանում է Ք. ա. 1-ին դարի հռոմեացի մտածող Պուբլիլիոս Սիրոսին, որն էլ իր խորունկ փիլիսոփայությամբ դարձավ ընթերցողին ներկայացվող իմ այս մտահոգության վերնագիրը:

Ամերիկայում տեղս չէի գտնում: 1973 թ. անդամագրվեցի «Համազգայինին», ուզում էի ինչ-որ չափով ներդրում ունենալ հայապահպան ծրագրերում: Երբ սկսվեց Արցախյան շարժումը, իմ հոգում էլ շարժում սկսվեց:

Իհարկե, մեր իշխանությունները, ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո, կարող էին պահանջել, տեր կանգնել հայկական գյուտերին ու հայտնագործություններին, գիտական այդ հարուստ ժառանգությանը, որոնք անգնահատելի արժեք են, բայց, ինչ արած, այդպիսին են եղել մեր իշխանությունները, գերադասել են զբաղվել թալանով, հիմա էլ քաղաքացու տոն են նշում, երկրի հաշվին անուշ-անուշ խորոված են ուտում, թող ուտեն, դրա իրավունքը ձեռք են բերել՝ հասնելով իրենց երջանկության գագաթնակետին: