Մի՞թե վատ է, որ գրեթե մանկուրտ ենք, չէ՞ որ մանկուրտացված հասարակության համար միևնույն է, թե ովքեր են իշխանության գլուխ. սոցիալիստ-բահակիրնե՞րը (ում դրոշին բահ է, ակոս և մի աշխույժ շերեփուկ), թե՞ ազգայնական-ջահակիրները (վերջիններիս կուսզինանշանը, հասկանալի է, զարդարված է թրով, հրով և տաքդեղով)։

Դժոխքի գայլի նման որքան ուտում են, այնքան ոռնում են սովից: Եվ այդ սովից ոռնացողներին հերթական անգամ կերակրելու համար տուգանքներ պետք է մուծեի` հինգ հազար, տասը հազար, քսան հազար, երեսուն… և այլն:

ՅՈՀԱՆՆԵՍ ԼԵՓՍԻՈՒՍ (1858-1926), գերմանացի հասարակական գործիչ, բողոքական քահանա, գրող, արևելագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր, 1914-1926 թթ. գերմանա-հայկական բարեգործական ընկերության հիմնադիր ու նախագահ:

Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինն ունեցավ իր հերթական` 12-րդ «ՈՒղիղ գիծ» հրապարակային հանդիպումը ռուսաստանցիների հետ: Նախապես երկրի ղեկավարին էր ուղղվել ավելի քան 2,5 միլիոն հարց. 1,8 միլիոն հեռախոսազանգ, 350 հազար իտերնետային հաղորդում, տասնյակ հազարավոր նամակներ: Մոտ 4 ժամ տևած հանդիպման ընթացքում Պուտինը պատասխանեց 85 հարցի: Միջոցառմանը անմիջականորեն ներկա 200-ից ավելի անձանց մեջ էին լրագրողներ, հասարակական գործիչներ, քաղաքագետներ, չինովնիկներ, շարքային քաղաքացիներ և այլք:

Հենց անկախացանք, անմիջապես անցանք ինքնագաղութացման և, ահավասիկ, սպասում ենք կանաչ երանության պահին` կարիճոտ օազիսներում։ Զարմանա՞նք, թե՞ լանք... բայց ազնվորեն եկեք արձանագրենք. ՀՀ յուրաքանչյուր կառավարություն յուր ծանրակշիռ լուման է ներդրել այս «նվիրական» գործում, բացառություն էր թերևս Վազգեն Սարգսյանի կառավարությունը։

Խորհրդային երկրի կազմաքանդումից հետո մեր լեզվամտածողությունում առաջ եկան նորանոր բառեր, հապավումներ: Գովազդող շատ վահանակների, շինանյութի խանութների վրա գրում էին «եվրոսալիկներ», «եվրոշինանյութ», «եվրոռեմոնտ», և այդ մտածողության ընդլայնման արդյունքում մի օր քյաբաբանոցների, խորովածանոցների վրա կարդացի՝ «եվրոքյաբաբ», «եվրոխորոված»: Ճիշտն ասած, մտածեցի, որ այդ բառերը կարելի է ըմբռնել որպես ճարպիկ առևտրականների պարապ ժամանակ հղացած ստեղծագործական մտքի արգասիք:

ՈՒկրաինայում տեղի ունեցող հախուռն, դրամատիկ իրադարձությունները, բնականաբար, մասնագետները գլխավորապես վերլուծում են աշխարհաքաղաքական, ռուս- ուկրաինական, Արևմուտք-Ռուսաստան հարաբերությունների տեսանկյունից: Սակայն ռուսաստանյան լրատվամիջոցները հաճախ են անդրադառնում նաև Վիկտոր Յանուկովիչի անհատականությանը, գործելակերպին, բնավորության գծերին և այլն:

2013-ի նոյեմբերին ՈՒկրաինան հրաժարվեց ստորագրել Եվրամիության հետ ասոցացման համաձայնագիրը և ակտիվ երկխոսություն սկսեց Ռուսաստանի հետ: Իրադարձությունների հետագա զարգացումը հարուցեց լրջագույն միջազգային ճգնաժամ և վերաճեց Ղրիմի միացմանը Ռուսաստանին: Այնուամենայնիվ, ինչպես գրում է Ռոբեր Կապլանը «Աշխարհագրության ռևանշը» գրքում, կատարվածը բացատրվում է աշխարհագրական տրամաբանությամբ:

Ասում են այրերն իմաստուն և տիկնայք խորագիտակ, թե Նազարը մեղավոր չէր, մեղավորը նրան նժույգի վրա բազմեցնողն էր։ Այստեղից խնդիրը. ո՞վ համբակին հերոս կարգեց և նրա էշը քոսոտ փոխեց սիգաճեմ նժույգի։ ՈՒստիա՞նը, բնավ։ Ժողովո՞ւրդը, ամենևին։ Բնաշխա՞րհը, անշուշտ, ոչ։ Այո՜, կռահում ենք, դրոշակը համբակին արքա սարքեց։

Առաջնորդվելով ԶԼՄ-ների մասին օրենքով, սույն հրապարակումը` անդրադարձի իրավունքով, ուղարկել եմ «Չորրորդ ինքնիշխանությանը»։ Չտպագրվեց։ Այդ պատճառով էլ այն լույս է տեսնում թերթում, որի հեղինակներից եմ ես։