Ինձ մոտ հարց է առաջացել, թե ինչու Փաշինյանը չմասնակցեց Բայդենի կազմակերպած հրաժեշտի ընդունելությանը՝ Նյու Յորքում:

Լուր առանք, որ սահմանի վրա էլի պրովոկացիա ա եղել. հաճախ էր լինում, արդեն սովորել էինք։ Մյուս օրն իմացանք, որ լուրջ պրովոկացիա էր։

Եթե կարճ անդրադարձ ունենանք Փաշինյանի նյույորքյան այցին, երեք արձանագրումներ կարող ենք անել. 1. Փաշինյանի քաղաքականությունը դարձյալ տեղավորվում է պատրանքների, իր պրիմիտիվ պատկերացումների վրա: Պատահական չէ նրա զույգ ելույթների երկու կարգախոսները՝ «Ապագա կա» և «Լավ ասենք, որ լավ լինի»

Մեկուկես տարի առաջ մեր շենքում նոր վարձակալ հայտնվեց: Կույր էր, ու չնայած ընտանիքը՝ տղան, հարսը, մայրը, թոռնիկը հոգատար մարդիկ էին, անմարդամոտ էր թվում: Որոշակի ժամի, առավոտ, տղան, կամ մայրը նրան բակ էին իջեցնում, տեղավորում փոքրիկ պուրակի ցայտաղբյուրի կողքի նստարանին, իրենք վերադառնում առտնին հոգսերին: Տղամարդը, համակերպված վիճակին, գլուխը կախ, համրիչի հատիկներն էր ետ ու առաջ գցում, միշտ անտարբեր նրանց հանդեպ, ովքեր նստում էին զրուցարանի ազատ տեղերում:

Թուրքերը երեկ դանակներով հարձակվել են հայ ֆուտբոլիստների վրա: Երիցս ճիշտ է ասված՝ թուրքը մնում է թուրք, թեկուզ Ֆրանսիայում: Թեկուզ քո անարժանն իրենց վոժդի գիրքը դնի թևի տակ ու հավատարիմ ժպիտով աչքերի մեջ նայի: Լուրը տեսե՞լ եք.

Իմ սակավաթիվ գրառումները կարդացած մարդիկ նկատած կլինեն, որ ես հավատացյալ չեմ բառիս ավանդական ընկալմամբ, սակայն ես ինձ խորապես քրիստոնյա եմ զգում։

Եթե ամեն բան՝ քաղաքական, հանրային գործընթաց, «էլիտա» համարվողների վարք, շարունակվի այս կերպ, ինչպես մինչ օրս է եղել ու նաև ներկայումս է, ապա նիկոլի իշխանությունը ՀՀ-ում կարող է լինել ցմահ կամ մինչ ՀՀ-ի գոյության ավարտ, այն իմաստով, որ նա կլինի ՀՀ-ի վերջին ղեկավարը:

Եկեղեցին հիմա սոցիալական ու քաղաքակրթական դերակատարություն ունի, եթե կարողանում է, եթե ոչ' ծիսակատարություններ մատուցող կառույց է։ Դա ոչ վատ է, ոչ լավ, դա քրիստոնեական քաղաքակրթության ներկա վիճակն է։

Հանրային հեռուստաընկերությունը բոլոր իշխանությունների օրոք չի փայլել օբյեկտիվությամբ, բայց հիմա այն ոչ միայն օբյեկտիվ չէ, այլև ծառայում է հայ ժողովրդի և Հայաստանի կենսական շահերի դեմ...

Ես հնարավորությանս սահմաններում հետևում եմ հասարակությանը կրթելու անհրաժեշտության մասին խոսող, խորքային հարցերին անդրադարձող մարդկանց: Հատկապես հարգանքի են արժանի նրանք, ովքեր լրատվական, մեդիա, մշակութային ոլորտում զբաղվում են դրանով, իրենց հնարավորությունների սահմաններում քարոզչական, կրթական աշխատանք են տանում: