ՈՒ այդ շահերի մատրիցան տնտեսությունն է:
Սա անվիճելի, անսակարկելի ճշմարտություն է:
Երկրի տնտեսական շահի տեսանկյունից, «Զանգեզուրյան միջանցք» կոչվածը պե՞տք է արդյոք Թուրքիային:
Ո՛չ, պետք չէ:
Ավելին՝ այդ միջանցքը, որը հանդիսանալու է «Միջին
Միջանցք» մեծ ծրագրի մի հատվածը, վնասում է թուրքական տնտեսությանը:
Եվ այդ մասին, Թուրքիայի խորհրդարանում, երկրի նախագահին բացեիբաց ասաց Թուրքիայի արտադրողների ու արտահանողների խորհրդի նախագահ Նաիլ Օլփակը:
Ասаց հետևյալը. «…այժմ, առավելագույնը 48 ժամում թուրքական ապրանքը հասնում է եվրոպական ցանկացած ծայրագավառ:
Ինչների՞ս է պետք կասպիական ուղիով մետաքսի նոր
արևելք-արևմուտք ճանապարհը, որով չինական ապրանքները առավելագույնը երկու շաբաթվա ընթացքում կհասնեն Եվրոպա ու կդառնան թուրքական ապրանքին մրցակից»:
Իրավիճակ պետք է գնահատել:
Այստեղ է, որ մեզ անհրաժեշտ է աշխատել թուրքական բիզնեսի հետ:
Իսկ Էրդողանի Թուրքիան այն վիճակում չէ, որ հանուն բրիտանա -չինական քաղաքական որոշման, գզվռտվի իր տնտեսական հենասյան` բիզնեսի հետ...
Սաշա ԱՍԱՏՐՅԱՆ