Տեսեք՝ ինչ է ստացվում.Արցախը առնվազն 30 տարվա պաշտպանական ուժեղ համակարգ էր, որը խանգարում էր թշնամուն հասնելու Սյունիք, Ջերմուկ և ՀՀ այլ վայրեր։ Արցախը դավադիր պատերազմում ծվեն-ծվեն անելուց և ապա Ադրբեջանի կազմում ճանաչելուց հետո, սրիկայակույտը թշնամուն անարգել ու առանց դիմադրության հասցրեց Հայաստանի տարբեր բնակավայրեր, որտեղ, ցավոք, նախապես պատրաստված բնագծեր ու պաշտպանական շինություններ չկային, քանի որ խորը թիկունք էր, ու մարդկանց մտքով չէր անցնում, որ Հայաստանում իշխանության կգան հակահայ տականքներ՝ ապահովելով թշնամու առաջխաղացումը մինչև Գորիս, Ջերմուկ Վարդենիս և այլն։

Նիկոլին մասնագիտական մի բարի խորհուրդ տամ. դու խոսիր ոչ թե դեմոկրատիայի, ազնվապետության կամ միապետության մասին, այլ՝ թիմոկրատիայի (շահախնդիրների իշխանություն), օխլոկրատիայի (ամբոխավարություն, երբ դեմագոգի ազդեցության տակ ամբոխը դառնում է անկառավարելի և իրականացնում կառավարում) բաղադրիչներին անդրադարձիր։ Այ դա կլինի անկեղծ ու կտեղավորվի քո ընկալումների տիրույթում։

Հայ - ադրբեջանական պայմանագրի կնքումը կախված չէ ո՛չ Հայաստանից, և ո՛չ էլ Ադրբեջանից:

Որքան ողորմելի, թշվառ ու ապիկար պետք է լինի երկրի ղեկավարը, որ Հայաստանի մակետը դրոշակ սարքած՝ շրջմոլիկի պես, դեգերի համայնքներով, որ բնակիչներին ավելի պատկերավոր ներկայացնի, թե որն է Հայաստանի տարածքն ու սահմանները;

Հայաստանի իրավապահ համակարգի քաղաքական պոռնիկներ՝ մինչև ողնուծուծը ախտահարված քաղաքական կոռուպցիայով, ի՞նչ է, կույր ու խուլ ե՞ք, չե՞ք տեսնում, չե՞ք լսում այն ամենը, ինչը համոզչորեն փաստում է Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլի և իր ոհմակի կողմից առերևույթ պետական դավաճանությունը՝ արտահայտված նրանց բազմաթիվ հայտարարություններով և այլ գործողություններով, ինչպես նաև անգործության դրսևորումների մի ողջ շարքով, մանավա՛նդ, եթե այդ ամենը գնահատեք իրենց ամբողջության մեջ:

Երկար ժամանակ ինքս ինձ համոզում էի, որ մեր ազգը, ավելի ճիշտ` ժողովուրդը (շինականից մինչև իշխանավոր), այսքան կորուստներից, ցավերից, դավերից, նվաստացումից հետո, վերջապես ուշքի կգա, կվերագտնի իրեն (գոնե մեկ երկու տոկոսը), կարթնացնի իր մեջ քնած երբեմնի հայդուկին և վերջապես միասնաբար ոտքի կկանգնի իր ինքնությունը, իր հողն ու ջուրը, իր կորցրած արժանապատվությունը վերադարձնելու և իր չքնաղ երկիրը պաշտպանելու։

Երբ երկրի ղեկավարն ասում է, որ պետք է տարածք հանձնել, հակառակ դեպքում կլինի պատերազմ ու պատերազմով կհանձնենք, դա նշանակում է, որ լեգիտիմացնում է այդ պատերազմը։

Ինքնիշխանությու՞ն, թե՞ ծայրագավառ դատարկ թեզը հենց այնպես չի շրջանառվում։ Սրանով արդարացնում են յուրաքանչյուր ապազգային, անբարոյական գործընթաց, օրինակ` տանք, թե չէ կբռնաբարեն։

Ինչու՞ Ադրբեջանը Հայաստանի օկուպացիայի համար պատերազմը չի շարունակում, իսկ Նիկոլը անընդհատ վախեցնեւմ է նոր պատերազմով։ Ադրբեջանը միջազգային ասպարեզում այժմ շատ դժվար է մարսում Արցախի ցեղասպանությունը, և նոր պատերազմ սկսելը չափազանց ռիսկային է...

Հայաստանը հայտնի ստեղծագործության հիմար կկվի վիճակում է։ Ամեն անգամ Իլհամ Ալիևը սպառնում է իր սրած կացնով, որ ծառը կկտրի, ասինքն՝ պատերազմ կսկսի, ամեն անգամ մի ձագ են նետում աղվես Իլհամին։ Նրա ախորժակն էլ ուտելիս է բացվել...