Նիկոլի և նրա ոհմակի վառվելուն, մերկացմանն օրերս մեծապես նպաստեց ՌԴ Պետդումայի պատգամավոր, Պետդումայի ԱՊՀ գործերով, եվրասիական ինտեգրման և հայրենակիցների հետ կապերի կոմիտեի նախագահի առաջին տեղակալ և «Единая Россия» խմբակցության անդամ, հայ-ռուսական «Լազարյան ակումբի» համակարգող Կոնստանտին Զատուլինը՝ ելույթ ունենալով Սլովակիայի մայրաքաղաք Բրատիսլավայում փետրվարի 28-ին կայացած «Միացյալ Թագավորություն- ԵՄ- Ռուսաստան- Մեծ Մերձավոր Արևելք. մարտահրավերներ և հեռանկարներ» միջազգային խորհրդաժողովում:

Մինչ մենք ռուսամետ-եվրոպամետ ենք խաղում, Ադրբեջանը խորացնում է իր գործընկերային հարաբերությունները ԵՄ-ի հետ։

Ինչպես շատերն ընկերներիցս, ես էլ եմ քիչ գրում, որովհետև, առանց մեր գրելու էլ, բոլորս արդեն ամեն ինչ գիտենք. -Չարն ու այլանդակն այնքան են շատացել, որ աշխարհի վերջը եկել է:

Կարևորն այն չէ թե դու ինչ ունես, այլ այն, թե ինչպես ես եղածը տնօրինում ու կառավարում։

9 000 000 000 (9.0 մլրդ) դրամ: Հարգելի հայրենակիցներ, այսօր զրուցելու ենք մի ֆենոմենի մասին, որի բացատրությունը դեռևս չենք գտել։ Խոսքը հայազգի խոպանչիների և ռուս խոպանչիների տարբերության մասին Է։

Այսօր վտանգված են Հայրենիքը, նրա սահմաններն ու քաղաքացիները, վիրավորների ու գաղթականների բանակը, հազարավոր զոհերը:

Հայաստանի ներկայինս ժամանակավոր իշխանությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ շահերի համադրությամբ և զուգահեռ (ոչ ուղղահայաց) հարաբերություններ հաստատելուն ուղղված քայլեր ձեռնարկելու փոխարեն, որոշ կենտրոնների հրահրմամբ, թշնամության հիմքեր են ստեղծում:

Ամենախնդալունը էն է, որ մենք մի տեսակ խանդում ենք բոլորին։ Ուրեմն, մենք ուզում ենք լավ հարաբերություններ ունենալ և՛ Ռուսաստանի, և՛ ԱՄՆ-ի, և՛ Եվրոպայի, և՛ Իրանի, և՛ Վրաստանի ու մնացած բոլորի հետ, չնայած դրանցից շատերն իրար հետ հակամարտում են...

Ինչու՞ է Նիկոլն անպայման ուզում հասնել սահմանների ճանաչմանը, թեկուզ՝ կորուստներով, և ինչքանո՞վ է հավանական, որ Ռուսաստանն ինչ-որ հարցերում դրան դեմ է գնում, ու դրա համար էլ բանակցությունները տարվում են Արևմտյան որևէ տեղում։

Ալեքսանդր Թամանյանի քույրը՝ Մադլենան, եղբոր մասին իր հուշերում գրում է. «Երբ դեռ Օպերայի թատրոնի միայն մակետն էր պատրաստ, իմ եղբայր Ալեքսանդրն ասում էր. «Շատ հնարավոր է, որ ինձ երբեք չվիճակվի անցնել դրա մոտով»: Այդպես էլ եղավ: Սաշան վախճանվեց իր ծննդյան 58-րդ տարեդարձից փոքր-ինչ շուտ՝ այդպես էլ չապրելով մինչ այն պահը, որ տեսներ իր գլուխգործոցը՝ Օպերայի թատրոնը: Նրա դագաղը բերեցին ու դրեցին շենքի պատի տակ, որի բարձրությունը մարդու հասակի կեսից էլ պակաս էր…»: