Սիրում ենք «քաղցր» սուտը

Քաղցր սիրող ժողովուրդ ենք։

Քաղցրն ուղղակի մեր մշտական ուղեկիցն է, այն անգամ ծորում, ծլծլում է մեր վրայից։

Սիրում ենք քաղցր-մեղցր զրուցել ծանոթ ու անծանոթի հետ` «ցավդ տանեմ», «ազիզ ջան», «ջանիդ մեռնիմ», «հոգուդ ղուրբան»...

Թեկուզ և այդ ծանոթ-անծանոթը մեր աչքի լույսը չէ։

Թերևս այդ պատճառով է, որ ատում ենք Ճշմարտությունը, որ միշտ դառն է լինում։

Փոխարենը պաշտում ենք քաղցր սուտը, կեղծիքը, գեղեցիկ զարդարված շինծուն։

ՈՒ երբ մեկին ասում ես ճշմարտությունը, մատնացույց ես անում դառն ու դաժան իրականությունը, սարսափած աղաչում է` «ցավդ տանեմ, հուսադրող մի բան ասա»:

Այսինքն` գեղեցիկ մի սուտ ասա երջանկանամ։

Եվ, իրոք, երջանկանում են քաղցր ստերով, սիրում են նույն ձևով տասը, քսան հարյուր անգամ խաբվել, միայն թե հանկարծ իրենց չասեն, որ կանգնած են անդունդի եզրին...

Վարդգես ՕՎՅԱՆ

Մեկնաբանություններ