Արդեն մոդա է դարձել ժողովրդին սիրաշահելն ու անընդհատ կրկնելը, թե ժողովուրդը լավն է, պուպուշ է, մեղավոր չէ, նա միշտ ճիշտ է ու անսխալ, իմաստուն և խելացի:
Հա՞:
Իրո՞ք:
Էդ ո՞նց, է՜:
Այդ դեպքում ինչու՞ է ընտրակաշառք վերցնում, թաղային հեղինակություններին նախընտրում, ինչու՞ էր Նիկոլ ու նիկոլանմաններ ընտրում, ինչու՞ էր «կլուբնիկ-տրուսիկով» հիանում՝ «Իսկանդերը» մոռացած, ինչու՞ արագ հաշտվեց այդքան զոհերի ու կորուստների, թրքասիրության փաստի հետ, ինչու՞ է զոհված զինվորի ծնողը գրկվում, պաչպռոշտի անում իրենց զավակին զոհաբերողի, նրա ընտանիքի անդամների հետ...
Շարունակե՞մ:
Այդ նույն ժողովրդի մի ստվար զանգված «մերձեցած» ունի օրենքի ու օրինականության, կարգուկանոնի ու բարոյականության նորմերի, արդարության ու նորմալ պահելաձևի հետ:
Ամեն օր նմանները Դավիթաշենի կամրջի վրա և քաղաքի տարբեր վայրերի հանդիպակաց գոտում մրցավազքով «էն բանից են անում» երթևեկության կանոններն ու ժողովրդի խելամիտ և գիտակից լինելու մասին միֆերը:
Իսկ մեղավոր են բոլորը՝ ժողովուրդը, իր ընտրած իշխանությունները, ձևավորած քաղաքական դաշտը, քաղաքական-հասարակական գործիչները, բոլոր պետական-հասարակական կառույցները...
Ի՞նչ է, այս իշխանություններն այլամոլորակայի՞ն են, երկնքի՞ց են իջել:
Ռոբերտ Մելքոնյան