Վերջերս քիչ եմ խառնվում քաղաքական անցուդարձի վերլուծություններին, առավել ևս, ստեղծված իրադրությունից դուրս գալու տարբերակներ ներկայացնելուն: Պատճառը ոչ անտարբերությունս է, ոչ էլ տկար վերլուծողական միտքս:
Քանի օր է՝ թունդ զայրացածների ու կեղծ բարեպաշտների գրառումներ են աչքովս ընկնում, թե բա՝ ազգը Ամանո՜ր է նշում, գնումներ է անում, տարված է խոզի կամ տավարի բդով, փոխարեն՝ գնա ու Լաչին բացի, սահմանը պահի...
Հայաստանի հատկապես մանր առևտրականների շրջանում հաճախ եմ նկատել, որ դիտում ու քննարկում են թուրքական հեռուստասերիալներ, երբեմն նույնիսկ կախվածություն է առաջանում դրանց բովանդակությունից։
Երբ հիշում եմ 2018 թվականի «հեղափոխական» հեղաշրջողների ու ոգևորվածների, Նիկոլի ծննդյան օրը սպիտակ վերնաշապիկներով հրապարակ վազող ու տրնգի տվողների և քաղաքական ներկա ընդդիմադիր համարվողների ու նրանց ծարավը ջրողների դեմքերը հիմա, նմանեցնում եմ շատ փչած ու հետո սմքած փուչիկի՝ ճմրթված, օգտագործված ու դեն նետված:
Եվս մեկ անգամ ապացուցվում է, որ բոլոր չարիքների հիմքում տգիտությունն է:
Համոզված եմ, որ այս ամենը կանցնի կգնա, բայց ամոթի, մեղքի զգացումները մեզ դեռ երկար չեն լքելու:
2018-ի ցույցերին, սկզբնական փուլում, մասնակցում էր հիմնականում միջին խավը, որտեղ մեծ դեր էր խաղում կրթված երիտասարդությունը, որը երկրում փոփոխություններ էր ուզում։
Հայաստանի նկատմամբ թշնամաբար տրամադրված մարդկանցով:
Իսկ եթե սրա կողքին հաշվի առնենք արտագաղթելու նկատմամբ հայերիս ունեցած հակումը, պատկերացնում ե՞ք, թե մեր իսկ ձեռքով ինչ կարգի սուր ենք խրում մեր թիկունքը:
Քանի որ վերջին շրջանում Ադրբեջանի բռնապետ ղեկավարը խոսում է չափազանց շատ, և մեծ քանակի նյութեր են կուտակվում, ցանկանում եմ ուղղակի պարբերաբար ելույթներից որոշ հետաքրքիր հատվածներ տեղադրել, որոնք սովորաբար կորում են լրահոսում։