Ես ռուս Իվանն եմ:
Բերանիցս սամագոնի ու սոխի հոտ տարածելով, կարկատած սապոգներիս ցեխը ձեր պլպլան պարկետի վրա թափ տալով, կեղտակորույս վատնի շալվարս հագիս, նստում եմ ձեր «Ամպիր» ոճի բազմոցին ու ասում՝
- Ձեր երկուսի էլ մե՛րը:
Էդ ու՞մ եք Կովկասից հանում: Ի՞նձ...
Կեցցե՜ս Վավաևիչ, մաշշալլահ Հեյդարիչ:
Դե ինձ լսեք հիմի. ո՛չ դու, ո՛չ էլ դու, ո՛չ Ղարաբաղ եք ունեցել, ո՛չ էլ Զանգեզուր:
Երկուսն էլ իմն են:
ՈՒ կանաչ ներկած վառոդի առաջ կանգնած ոչխարի նման աչքերներդ մի՛ ճպճպացրեք:
Բարաթ ե՞ք ուզում, պարտավոր չեմ, բայց ցույց տամ:
Է՛ս մի բարաթ, 1920 թ. ձեր կառավարությունը Թիֆլիսում, Ղարաբաղն ու Զանգեզուրը տվել է ինձ, է՛ս Լեգրանի, է՛ս էլ ձեր Բաբալյանի ստորագրությունները (ինչ էլ օր է օգոստոսի 10, ձերոնք ոսկե գրիչով Սևր էին ստորագրում):
Է՛ս էլ Նժդեհի, Դրոյի ու էն գնդապետի Մելքոնյան էր, ինչ էր Ավետարանոց գյուղում ստորագրած բարաթը, թե Ղարաբաղը հանձնում ենք 11-րդ կարմիր բանակին, զորքերը հանում Ղարաբաղից, ռսի դեմ մենք չենք կռվի:
Ինչի՞ եք պլշել: Նրանի՞ց, որ Ղարաբաղում ռսի դեմ չկռվող Նժդեհը Սյունիքում կռվե՞ց...
Դա Ձեր խելքի բանը չի...
Ստալին կար:
Կառոչի եկել եմ իմ ապրանքի հետևից :
Սեղանին մի շիշ արաղ դրեք, մի երկու մալասոլնի խյարի թթու ու ցանվեք` դու՛ Ղարաբաղից , դու՛ էլ Սյունիքից:
Երկուսը գումարում եմ իրար ստեղծեմ Նժդեհի ընկեր Ստալինի դրած Լեռնահայաստան անունով ուկրեպռայոն:
Հա՛, դու քո ֆրանսիացոնց , դու էլ քո թուրքերին կասես՝
Իվանը ասում էր ձեր երկուսի էլ մերը ...
Սաշա ԱՍԱՏՐՅԱՆ
Կոլաժը` ՆԻԿՕ-ի (Նիկոլայ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ)