Քանի որ Հայաստանում քաղաքական էքստրեմալ իրադարձությունների ժամանակ լրատվական դաշտը միշտ հարձակման է ենթարկվել քաղաքական տարբեր ճամբարների կողմից, և մեր՝ լիբերալ հայացքներով, մեղմ ասած, աչքի չընկնող քաղաքական ուժերը պիտակավորել են իրենց անվերապահ չծառայող լրատվամիջոցներին, դժվար է այդ թեման շրջանցելը: Այսօր էլ, թեկուզ ֆեյսբուքյան քննարկումներին հետևելիս, դժվար չէ նկատելը՝ ով քննադատում է այս կամ այն քաղաքական ուժին, ուրեմն պատվեր է կատարում, ծախված է կամ անմեղսունակ ու չի հասկանում իրենց ազգանպաստ, իմաստուն քաղաքականությունը: Չքննադատողներն ու գովաբանողներն էլ անկախ են: Ուզում եմ պատկերացնել միայն՝ ինչպե՞ս կարող է մամուլն անկախ լինել մի երկրում, որտեղ բիզնեսը սերտաճած է իշխանությանը: Եվ ո՞րն է տվյալ դեպքում անկախության չափանիշը՝ իշխանության առաջին դեմքերին օր ու մեջ ծաղրե՞լը: Բայց եթե այդ ծաղրը իշխանությունները լուրջ ընդունեին, կամ դա սասաներ նրանց իշխանությունը, տվյալ ԶԼՄ-ներին լռեցնելը հաշված րոպեների հարց էր ընդամենը: Ուրեմն պետք չէ գլուխն ավազների մեջ խոթել և այս կամ այն լրատվամիջոցը համարել ծախու, ինչ է թե ձեզ չի ծառայում: Հաշվեք միայն, թե այսօր քանի ԶԼՄ կա, որ հասարակության շահերն է պաշտպանում, մարդու իրավունքներին է տեր կանգնում, ոչ թե այս կամ այն քաղաքական գործչի խոսքը մի հարյուր անգամ վերլուծում: Շատ եք ուզում անկախ մամուլ, պայքարեք, որ մամուլի էդ տեսակը մեր երկրում դառնա դոմինանտ:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ