Զարմացա՞ք, ինչու՞, եթե առաջներում միայն մտավորականությունն էր «մեծապատիվ», այժմ մի ողջ սովատանջ ժողովուրդ, որն անցնելով դժոխքի կրակների միջով և «համարձակվելով» կենդանի մնալ, այսօր արթնացավ «մեծապատիվ մուրացկաններ» թանգարանային պիտակով՝ բացի մեր մեծաքանքար նախագահի նշած այն պաշտոնյաներից՝ իրենց տեղակալներով, մեքենաներով, ինչու չէ նաև անբաժանելի սիրուհիներով... և այդ ցուցակը մի ամբողջ «a4» ֆորմատ էր տեղավորում, էլ չեմ ասում, որ շարքը չավելացնելու և ավելորդ բարկություն չհարուցելու նպատակով օգտագործվում էր նաև «այլ կազմակերպություններ» բառակապակցությունը:

Ականջները խորքային ձայները լսելու և աչքերը աննկատ բաները տեսնելու համար են։ Երբ իրավիճակը շատ է բարդանում, զգայական ու մտավոր լուծումները, այլևս ելք չունենալով, իրենց տեղը զիջում են գերգիտակցականին։

Տեսնես ինչի՞ց է, որ Դիլիջանին ամենաշատը նվիրած ու նվիրված ՍԵՐԻԿ ԴԱՎԹՅԱՆՆ իր անվամբ ո՛չ մի հիշատակ չունի իր ծննդավայր քաղաքում՝ փողոց, արվեստի դպրոց, մշակույթի տուն կամ թանգարան:

Հելոուինը կելտական ցեղերի պաշտամունքային տոն էր, որ վերաբերում էր կելտերի մահվան չաստծուն։ Իրենք համարում էին, որ դա մահացածների վերադարձի տոնն է, այսինքն մահվանից դեպի կյանքը անցնելու տոնն է։ Կելտերը հավատում էին, որ հենց տարբեր այդպիսի կերպարներով իրենց մահացածները վերադառնալու են իրենց տները և շրջելու։

2015 թվի հունվարի տասներկուսին Գյումրիում տեղի ունեցավ սարսափելի հանցագործություն. ցեղասպանության հարյուրերորդ տարում՝ «Թուրքի մայլա» թաղում դաժանաբար սպանվեց մի ողջ ընտանիք: Հանցագործ(ներ)ի աչքից չէր վրիպել նույնիսկ վեց ամսական փոքրիկը, ում սրախողխող էին արել ու այդպես թողել:

Արևմտյան պետությունների ղեկավարներն ինձ հիշեցնում են նախկին սոցիալիստական լագերի երկրների ղեկավարներին: Քանի կար Ուկրաինա, Կիև ու Զելենսկի էին լպստում և իրար հերթ չէին տալիս տանկերով, ավտոմատներով, ինքնաթիռներով նկարվել, կռիվ-կռիվ խաղալ...

Արցախում էթնիկ զտումների պատասխանատուներից մեկը Իսրայելն է...

Ինչոu՞ է բացահայտ շինծու մեղադրանքով Վագիֆ Խաչատրյանի դատավարությանը՝ օտարերկրյա մամուլի միջոցներով, հաղորդվել աննախադեպ հնչեղություն, ինչին, ցավոք, առանց խորքային վերլուծությունների, միահամուռ լծվել է նաև հայրենական մամուլը, ինչը չէր արվում հարյուրավոր հայ ռազմագերիների պարագայում:

Հիշողության կորուստ չունեցողները անկասկած կհիշեն, որ իլխամ անասունը Հայաստանի տարածքով միջանցք ստանալու խոսակցության հիմքում դնում էր այն պնդումը, որ եթե Հայաստանի հանրապետությունը Արցախի հետ ստացել է միջանցք Ադրբեջանի տարածքում, ապա հավասարության սկզբունքով պետք է գործարկվի նմանատիպ միջանցք Ադրբեջանի և Նախիջեւանի համար հայկական տարածքի վրայով։

Մի ասեք՝ 1920 թ. Ղարսն առանց կրակոց հանձվեց թուրքին: Ախր Ղարսում կրակելու բան չկար: Ամրոցի թնդանոթները ՀՀ կառավարության որոշումով հանվել ու որպես աջակցություն ուղարկվել էին Դենիկինին, Կարմիր բանակի դեմ կռվելու: