Երևանը ինձ համար միշտ էլ եղել է մայրաքաղաքների մայրաքաղաք։ Երևանը Փարիզ էր, Երևանը Հռոմ էր, Երևանը Բեռլին էր ... ՈՒ միշտ էլ ակնածանքով եմ լցված եղել Երևանում ապրողների նկատմամբ։
Երեկ Բեռլինում պլանավորված «Արցախի մշակութային ժառանգության պաշտպանություն» գրքի շնորհանդեսը չեղարկվել է, իբր Ադրբեջանի դեսպանատան կողմից ճնշումների և ադրբեջանցիների կողմից հայտարարված հանրահավաքի ու այդ հանրահավաքի պաշտոնական գրանցման պատճառով։
Այսօր գոյություն ունեցող իրականությունը, փաստերի համադրությունը, աշխարհաքաղաքական իրողությունը վկայում են այն մասին, որ մենք փաստացի գտնվում ենք համաշխարհային պատերազմի մեջ, այն տեղի է ունենում մեր չորսբոլորը...
Վերջերս Եվրախորհրդարանն ընդունեց 2 բանաձև, որոնց համաձայն՝
* «Ադրբեջանի դեմ անհապաղ պատժամիջոցներ պետք է կիրառվեին. կասեցվելու էր էներգետիկ գործընկերության մասին փոխըմբռնման հուշագիրը»:,
Արևելքը, որի մի մասն է նաև մեր տարածաշրջանը (կամ քաղաքակրթությունների բախման սահմանը), երբեք չի հանդուրժել և չի հանդուրժելու թույլ, անկամ, վախկոտ, հանձնվող տեսակներին։
Սիրիայում և Լիբանանում մի քանի շաբաթ տևող իմ դաշտային աշխատանքի ընթացքում էլ ավելի է ամրապնդվել հետևյալ համոզմունքս.
Թուրքիայի համար Հարավային Կովկասն ու Սև ծովի շրջանն այս պահին դարձել են արտաքին քաղաքական թիվ մեկ առաջնահերթությունը՝ առաջ անցնելով սիրիա-իրաքյան ուղղությունից...